Για τα όσα βίωσε την τρέχουσα σεζόν στον Άρη, μίλησε ο Ισπανός
αμυντικός Ρούμπεν Πουλίδο σε συνέντευξη που παραχώρησε στη «SportDay». «Από τον Ιούλιο του 2012 που ήρθα στην ομάδα, ήταν οτιδήποτε άλλο παρά
επαγγελματική ομάδα. Προσπάθησα να αλλάξω πράγματα ως αρχηγός και έφτασε
η στιγμή που κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο. Πίστευα ότι αφού δεν μπορούσα
να βοηθήσω με τον τρόπο που ήθελα, ήταν καλύτερα να αναλάβει κάποιος
άλλος αυτή την ευθύνη του αρχηγού. Από τότε μάλιστα που σταμάτησα να
είμαι αρχηγός δεν πήρα καθόλου χρήματα πέρα από αυτά που ήταν εκχωρημένα
βάσει συμφωνίας, αλλά και κανείς στην ομάδα. Από τότε που παραιτήθηκα
δεν πήγε κανείς να μιλήσει στην ομάδα για τους υπαλλήλους που ήταν
απλήρωτοι. Μόνο εγώ το έκανα μέχρι τότε…». Τι εννοείς ότι δεν ήταν επαγγελματική ομάδα ο Άρης; Είναι βαριά κουβέντα. Δώσε μας κάποια παραδείγματα. «Φέτος αυτό που κατάλαβα για τις διοικήσεις ήταν ότι αυτό που
τους ένοιαζε ήταν πώς θα βγουν στις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα και να
γίνουν γνωστοί. Έπαιζαν με τα συναισθήματα και την αγάπη του κόσμου του
Άρη και αναφέρομαι στις διοικήσεις και των δύο χρόνων που είμαι στην
ομάδα». Από τους τρεις προπονητές φέτος, ποιος σου άφησε τη θετικότερη εντύπωση; «Κανείς. Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας από τους τρεις, όταν έφυγε δεν
ήρθε να πει αντίο στην ομάδα, στους παίκτες, στο προσωπικό. Και κανείς
δεν ήρθε για να δώσει λύσεις στα προβλήματα που είχε η ομάδα». Είχες δίπλα σου πολλούς νεαρούς παίκτες. Τι θα ήθελες να τους συμβουλεύσεις για να μη χάσουν τον δρόμο; «Η κατάσταση για τους νέους παίκτες είναι πολύ δύσκολη. Το πρώτο πράγμα
που χρειάζονται είναι το κίνητρο. Όταν πηγαίνεις κάθε μέρα στην
προπόνηση και βλέπεις ότι δεν υπάρχει μια σωστή ροή δουλειάς, εξάσκησης,
μια στοιχειώδης οργάνωση και γενικά τίποτα να μη γίνεται σωστά, στην
πορεία είναι λογικό να χάσεις την όρεξη και το κίνητρο για δουλειά.
Υπάρχουν καλοί νεαροί παίκτες στην ομάδα, αλλά δίχως κίνητρο δεν μπορούν
να κερδίσουν τίποτα. Υπήρχαν στιγμές που δεν είχαν λεφτά να βάλουν
βενζίνη για να πάνε στην προπόνηση, να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού
τους, να βγουν έστω για έναν καφέ». Λένε ότι στις δύσκολες στιγμές οι παίκτες δένονται μεταξύ τους. Στον Αρη συνέβη;
«Μεταξύ μας στα αποδυτήρια δεν είχαμε το παραμικρό πρόβλημα, αν
και θα πρέπει να ξέρετε ότι είναι σχεδόν αδύνατο να έχεις ενωμένα
αποδυτήρια με 35 παίκτες».
