Πλέον έχουν… στερέψει οι δικαιολογίες. Δεν μιλάμε για την μία και
σοβαρότερη όλων που αφορά την οικονομική κατάσταση της ομάδας. Διότι
αυτή υπάρχει και ισχύει, μια και είναι λόγος για να μην ξέρεις τι σου
ξημερώνει, να μην ξέρεις γιατί αγωνίζεται. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό
το πράγμα με τα εκτός έδρας παιχνίδια έχει καταντήσει αηδία. Είναι
ζήτημα εγωισμού, διάθεσης, προσωπικότητας πλέον. Δεν είναι δυνατόν να
βλέπεις ένα σύνολο ανθρώπων που κάνουν μια καριέρα σε υψηλό επίπεδο
όντας απ’ τους καλούς επαγγελματίες (δεν αναφέρουμε καν τον Παναθηναϊκό)
να δέχονται μέσα τους πως μπορούν να χάνουν απ’ το κάθε… χωριό.
Στον Πλατανιά έφταιγαν οι απουσίες, στην Κέρκυρα η έλλειψη χημείας
(συν τον Παπαδόπουλο βέβαια), στον Παναιτωλικό τα… φρέσκα άσχημα μαντάτα
για την δήλωση αποχώρησης του Αλαφούζου, στην Λαμία το ένα πεταμένο
ημίχρονο. Ε, όλα έγιναν. Εμείς τι κάναμε για να τα διορθώσουμε; Τίποτα.
Αυτό δείχνει ένα μοτίβο νοοτροπίας, μοτίβο ανικανότητας αν θέλετε. Για
να πάρει κάποιος την ομάδα στις πλάτες του, να βγάλει προσωπικότητα και
να τελειώσει η ιστορία. Περιμέναμε λίγο πάθος, λίγη διάθεση περισσότερη, να βγει κάποιος
πρώτος στην μπάλα ρε παιδί μου. Τίποτα. Κόντρα σε έναν Αστέρα Τρίπολης
που είναι κακή ομάδα. Ούτε έδειξε ικανός να κλείσει καλά τους χώρους.
Έβρισκες «τρύπες», μπορούσες να σκοράρεις. Αλλά έβγαλε μόνο 2-3 φάσεις
με την μία να είναι πραγματικά καλή ευκαιρία (αυτή του Λουντ). Από εκεί
και πέρα, τίποτα. Ματς του σβηστού 0-0, που έληξε 1-0 επειδή πάλι ο
Βλαχοδήμος δεν αποφάσισε ποτέ να βγει, επειδή η μοίρα έκανε τον
Παναθηναϊκό να πληρώσει την ατολμία και την νωχελικότητά του. Δεχόμενος
σε ένα ακόμη παιχνίδι γκολ μακριά απ’ την Λεωφόρο. Ποδοσφαιριστές… φαντάσματα του εαυτού τους. Φαντάσματα των όσων μας
έχουν δείξει πως μπορούν να κάνουν. Δεν είναι δυνατόν ρε Χουλτ να μην
μπορείς να κάνεις μια κούρσα μακριά απ’ την Αθήνα. Τι στο καλό, κόφτη
σου βάζουν; Μια εικόνα υπνωτισμένου συνόλου και δίχως την προσωπικότητα
που θα έπρεπε να φέρνει από μόνη της η φανέλα που φορούν οι παίκτες του
Παναθηναϊκού. Αλλά τίποτα… Ίσως τελικά τόσο να μπορούν φυσικά. Μάλλον αυτό συμβαίνει. Τόσο μπορούν. Αυτή είναι η ικανότητά τους.
Απλά στα εντός έδρας παιχνίδια, η δύναμη της έδρας και η ψυχολογία τους
κάνουν να δείχνουν αρκετά καλύτεροι απ’ αυτό που είναι. Με το πραγματικό
πρόσωπό τους να εμφανίζεται μακριά απ’ την Λεωφόρο. Άλλωστε μεγαλύτερη
και περισσότερη μαγκιά θέλει να πας να κερδίσεις εκτός έδρας, παρά στην
έδρα σου. Όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος. Τα ίδια αυτά παιδιά νίκησαν
τον Ολυμπιακό. Τα ίδια παιδιά μπορεί να νικήσουν και την ΑΕΚ. Αυτό κάτι
λέει. Επειδή το φαινόμενο είναι συνεχιζόμενο, δεν θα πούμε πως απλά δεν
έχουν διάθεση εκτός έδρας. Μάλλον ξεπερνούν τον εαυτό τους και τις
ικανότητές τους στο «Απόστολος Νικολαϊδης». Μακάρι να έχουμε λάθος. Και
να μας το δείξουν αυτά τα παιδιά στην συνέχεια. Βέβαια, όταν δεν έχεις
πάρει μια νίκη και όταν δεν άξιζες την νίκη στον Πλατανιά, στην Κέρκυρα,
στο Αγρίνιο, στην Λαμία και στην Τρίπολη, έχοντας δεχτεί γκολ σε όλα τα
παιχνίδια, δεν ξέρουμε αν αυτό μπορεί να συμβεί σε Περιστέρι, Τούμπα ή
Ξάνθη. Τα τρία εκτός έδρας ματς που μένουν μέχρι τέλος πρώτου γύρου…Κατά τα άλλα, επειδή δυστυχώς ίσως και εμείς να… φάγαμε το τυράκι του
«μπας και πιέσεις λίγο για να χωθείς κορυφή», η θέση που βρίσκεται ο
Παναθηναϊκός αγωνιστικά, είναι απόλυτα δικαιολογημένη και δίκαιη. Απ’
αυτά που έχουν γίνει στο 1/3 του πρωταθλήματος, οι «πράσινοι» δεν
αξίζουν να βρίσκονται στην πεντάδα.
Πηγή: leoforos.gr
