Ενα απ' τα θέματα συζήτησης μετά τη χθεσινή συνέντευξη του Γιάννη
Αλαφούζου ήταν το γιατί διαρκώς καλύπτει και υψώνει απόλυτη ασπίδα στους
παίκτες, παρότι και οι ίδιοι δεν στάθηκαν (πολλάκις) φέτος στο ύψος των
περιστάσεων. Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτα απ' όλα, η φιλοσοφία που έχει
αποκτήσει τα τελευταία χρόνια ο ίδιος ο Αλαφούζος. Τον Γενάρη του
'13, όταν με αφορμή τη συντριβή στη Βέροια αποφάσισε να «ξηλώσει» τη
μισή και πλέον ομάδα, προχωρώντας στο πλάνο οικονομικής εξυγίανσης,
δέχθηκε πολύ σκληρή κριτική, ότι εξέθεσε τους ποδοσφαιριστές.
Κι αυτό το
κουβαλούσε και το κουβαλάει μέσα του όλα αυτά τα χρόνια, δείχνοντας
πάντα μεγάλη ευαισθησία προς τους παίκτες. Πόσω μάλλον απ' τη στιγμή που
απ' το 2013 και μετά οι ομάδες που (οικο)δομήθηκαν θεωρούνται «δικές»
του κι όχι κάποιου άλλου, όπως π.χ. ήταν ο Παναθηναϊκός της σεζόν
2012-13 επί Φερέιρα. Επιπλέον, ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού θέλει να
τραβήξει πάνω του τα βέλη, για να μην «καεί» πριν καλά καλά… χτιστεί η
νέα ομάδα του «τριφυλλιού», ενώ παράλληλα έχει επαφές επί (σχεδόν)
καθημερινής βάσης με παίκτες όπως ο Ζέκα και ο Μπεργκ, κι όλο αυτό όσο
να `ναι τον επηρεάζει…
Πηγή: Goal
