Σαν σήμερα, στις 15 Απριλίου του 1989, ένα μεσημέρι γιορτής στην Βρετανία έμελλε να μετατραπεί σε εφιάλτη. Ο λόγος ήταν η αγάπη και η δίψα χιλιάδων ανθρώπων, πάνω από 10.000,
να δούν την ομάδα τους, την Λίβερπουλ, από κοντά στον ημιτελικό του
Κυπέλλου Αγγλίας με αντίπαλο την Νότιγχαμ Φόρεστ στο γήπεδο της Σέφιλντ
Γουέντσντεϊ. Πως η αγάπη όμως μπορεί να οδηγήσει σε μία τραγωδία; Μπορεί όταν
γίνονται λάθη. Ένας συνδυασμός λαθών, πιο σωστά, για να μην υπάρχει η
κατάλληλη πρόληψη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να σταματήσει όλος αυτός ο
κόσμος που με μοναδικό στόχο να δει την αγαπημένη του ομάδα από κοντά,
οδηγήθηκε στον θάνατο. Η αστυνομία δεν μπόρεσε να ελέγξει τον τεράστιο όγκο φιλάθλων, με
αποτέλεσμα να γεμίσουν ένα από τα χειρότερα γήπεδα εκείνης της
περιόδου, να μπουν σε μία ήδη υπεράριθμη κερκίδα του γηπέδου, γνωστή και
ως "Λέπινγκς Λέιν", με τα σιδιρένια κιγκλιδώματα να μην αντέχουν την
πίεση, να καταρρέουν και αυτό που ακολούθησε να μην μπορεί να εξηγηθεί
με απλά λόγια. Μόλις έξι λεπτά είχαν περάσει και οι φωνές χαράς αυτών που έμπαιναν στο
γήπεδο σκέπαζαν τις κραυγές αυτών που ήταν ήδη μέσα και ένιωθαν να
πλακώνονται από μια ανθρώπινη μάζα. Κάποιοι πηδούσαν από την εξέδρα μέσα
στον αγωνιστικό χώρο για να σωθούν, άλλους τους τραβούσαν στο πάνω
διάζωμα. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν τα κατάφεραν και πέθαναν από
ασφυξία... Οι πρώτοι νεκροί ήταν αυτοί που βρίσκονταν μπροστά στα
κάγκελα και δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν. Ολοι τους είχαν στριμωχτεί τόσο
πολύ που -σύμφωνα με μαρτυρίες- υπήρχαν νεκροί ακόμα και όρθιοι ανάμεσα
στο πλήθος...Ο διαιτητής διέξοψε τον αγώνα μόλις αντιλήφθηκε το γεγονός, η επιχείρηση
διάσωσης των ανθρώπων που ασφυκτιούσαν στην εξέδρα άργησε να μπει σε
τροχιά, ήταν πολύ αργά. Ο απολογισμός ήταν τραγικός. Εφτά γυναίκες και
89 άνδρες άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Oι ευθύνες από τον τότε εκπρόσωπο του υπουργείου εσωτερικών της
Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Τέιλορ, αποδόθηκαν στην αστυνομία, αλλά όλοι
στο Λίβερπουλ ζητούν ακόμα... "
Justice for the 96". H τραγωδία αυτή ήρθε λίγο μετά από το Χέιζελ με πολλούς να κατηγορούν
τους "λιβερπούλιανς" για το τραγικό γεγονός. Όταν φυσικά αντιλήφθηκαν
πως ακριβώς είχαν τα πράγματα άλλαξαν γνώμη. Η κρίση του αγγλικού ποδοσφαίρου κορυφώθηκε εκείνο το μεσημέρι της
15ης Απριλίου με την τιμωρία των ομάδων από τα Κύπελλα Ευρώπης να
τίθεται εκ νέου σε ισχύ. Ο θάνατος αυτών των 96 ανθρώπων, όμως, στη συνέχεια αποτέλεσε το
μονοπάτι ώστε να αλλάξει ριζικά το ποδόσφαιρο στην Μεγάλη Βρετανία, με
την δημιουργία των υπερσύγχρονων γηπέδων, εξαιριτικής ασφάλειας που
υπάρχουν σήμερα. Αυτά που έχουν μείνει ως φόρος τιμής για να θυμίζουν αυτό το γεγονός,
είναι τα μνημεία έξω από το Άνφιλντ και Χίλσμπορο, με τους Άγγλους και
όλο τον κόσμο φυσικά, να μην έχουν ξεχάσει ποτέ όλα αυτά τα 24 χρόνια
αυτή την τραγωδία. Τον περασμένο Σεπτέμβριο ήρθε και η δικαίωση για τους αδικοχαμένους φίλους της Λίβερπουλ και τις οικογένειές τους. Αποδείχθηκε πως οι καταθέσεις των 164 αστυνομικών αλλοιώθηκαν αφού η ευθύνη θα βάραινε την αστυνομία. Ούτε οι «χούλιγκανς», ούτε το αλκοόλ, ούτε τίποτα από όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Μόνο η εγκληματική αμέλεια των αρχών. Αμέλεια που ίσως να είχε γλιτώσει τουλάχιστον 50 ζωές εάν οι
αστυνομικοί δεν εμπόδιζαν την είσοδο των ασθενοφόρων στο γήπεδο επειδή
«βρισκόντουσαν σε εξέλιξη σοβαρά επεισόδια». Οι συγγενείς των θυμάτων πλέον έμαθαν το γιατί. Σίγουρα δεν θα αλλάξει κάτι με αυτό, μόνο το γεγονός ότι πλέον θα πάψουν να σπιλώνουν την μνήμη των νεκρών. Αποδείχθηκε όμως πως δεν ήταν μάταιο να ψάχνουν την αλήθεια γιατί ήξεραν ποια είναι αυτή.
Σαν σήμερα, στις 15 Απριλίου του 1989, ένα μεσημέρι γιορτής στην Βρετανία έμελλε να μετατραπεί σε εφιάλτη. Ο λόγος ήταν η αγάπη και η δίψα χιλιάδων ανθρώπων, πάνω από 10.000,
να δούν την ομάδα τους, την Λίβερπουλ, από κοντά στον ημιτελικό του
Κυπέλλου Αγγλίας με αντίπαλο την Νότιγχαμ Φόρεστ στο γήπεδο της Σέφιλντ
Γουέντσντεϊ. Πως η αγάπη όμως μπορεί να οδηγήσει σε μία τραγωδία; Μπορεί όταν
γίνονται λάθη. Ένας συνδυασμός λαθών, πιο σωστά, για να μην υπάρχει η
κατάλληλη πρόληψη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να σταματήσει όλος αυτός ο
κόσμος που με μοναδικό στόχο να δει την αγαπημένη του ομάδα από κοντά,
οδηγήθηκε στον θάνατο. Η αστυνομία δεν μπόρεσε να ελέγξει τον τεράστιο όγκο φιλάθλων, με
αποτέλεσμα να γεμίσουν ένα από τα χειρότερα γήπεδα εκείνης της
περιόδου, να μπουν σε μία ήδη υπεράριθμη κερκίδα του γηπέδου, γνωστή και
ως "Λέπινγκς Λέιν", με τα σιδιρένια κιγκλιδώματα να μην αντέχουν την
πίεση, να καταρρέουν και αυτό που ακολούθησε να μην μπορεί να εξηγηθεί
με απλά λόγια. Μόλις έξι λεπτά είχαν περάσει και οι φωνές χαράς αυτών που έμπαιναν στο
γήπεδο σκέπαζαν τις κραυγές αυτών που ήταν ήδη μέσα και ένιωθαν να
πλακώνονται από μια ανθρώπινη μάζα. Κάποιοι πηδούσαν από την εξέδρα μέσα
στον αγωνιστικό χώρο για να σωθούν, άλλους τους τραβούσαν στο πάνω
διάζωμα. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν τα κατάφεραν και πέθαναν από
ασφυξία... Οι πρώτοι νεκροί ήταν αυτοί που βρίσκονταν μπροστά στα
κάγκελα και δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν. Ολοι τους είχαν στριμωχτεί τόσο
πολύ που -σύμφωνα με μαρτυρίες- υπήρχαν νεκροί ακόμα και όρθιοι ανάμεσα
στο πλήθος...Ο διαιτητής διέξοψε τον αγώνα μόλις αντιλήφθηκε το γεγονός, η επιχείρηση
διάσωσης των ανθρώπων που ασφυκτιούσαν στην εξέδρα άργησε να μπει σε
τροχιά, ήταν πολύ αργά. Ο απολογισμός ήταν τραγικός. Εφτά γυναίκες και
89 άνδρες άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Oι ευθύνες από τον τότε εκπρόσωπο του υπουργείου εσωτερικών της
Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Τέιλορ, αποδόθηκαν στην αστυνομία, αλλά όλοι
στο Λίβερπουλ ζητούν ακόμα... "Justice for the 96". H τραγωδία αυτή ήρθε λίγο μετά από το Χέιζελ με πολλούς να κατηγορούν
τους "λιβερπούλιανς" για το τραγικό γεγονός. Όταν φυσικά αντιλήφθηκαν
πως ακριβώς είχαν τα πράγματα άλλαξαν γνώμη. Η κρίση του αγγλικού ποδοσφαίρου κορυφώθηκε εκείνο το μεσημέρι της
15ης Απριλίου με την τιμωρία των ομάδων από τα Κύπελλα Ευρώπης να
τίθεται εκ νέου σε ισχύ. Ο θάνατος αυτών των 96 ανθρώπων, όμως, στη συνέχεια αποτέλεσε το
μονοπάτι ώστε να αλλάξει ριζικά το ποδόσφαιρο στην Μεγάλη Βρετανία, με
την δημιουργία των υπερσύγχρονων γηπέδων, εξαιριτικής ασφάλειας που
υπάρχουν σήμερα. Αυτά που έχουν μείνει ως φόρος τιμής για να θυμίζουν αυτό το γεγονός,
είναι τα μνημεία έξω από το Άνφιλντ και Χίλσμπορο, με τους Άγγλους και
όλο τον κόσμο φυσικά, να μην έχουν ξεχάσει ποτέ όλα αυτά τα 24 χρόνια
αυτή την τραγωδία. Τον περασμένο Σεπτέμβριο ήρθε και η δικαίωση για τους αδικοχαμένους φίλους της Λίβερπουλ και τις οικογένειές τους. Αποδείχθηκε πως οι καταθέσεις των 164 αστυνομικών αλλοιώθηκαν αφού η ευθύνη θα βάραινε την αστυνομία. Ούτε οι «χούλιγκανς», ούτε το αλκοόλ, ούτε τίποτα από όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Μόνο η εγκληματική αμέλεια των αρχών. Αμέλεια που ίσως να είχε γλιτώσει τουλάχιστον 50 ζωές εάν οι
αστυνομικοί δεν εμπόδιζαν την είσοδο των ασθενοφόρων στο γήπεδο επειδή
«βρισκόντουσαν σε εξέλιξη σοβαρά επεισόδια». Οι συγγενείς των θυμάτων πλέον έμαθαν το γιατί. Σίγουρα δεν θα αλλάξει κάτι με αυτό, μόνο το γεγονός ότι πλέον θα πάψουν να σπιλώνουν την μνήμη των νεκρών. Αποδείχθηκε όμως πως δεν ήταν μάταιο να ψάχνουν την αλήθεια γιατί ήξεραν ποια είναι αυτή.