15 Σεπ 2012

Που μπορεί να οδηγήσει η αγανάκτηση έναν αθλητή;


Η δήλωση του Λευτέρη Κοσμίδη στο Goal, πως σκέφτεται να φορέσει το εθνόσημο άλλης χώρας προκειμένου να συνεχίσει τη γυμναστική που τόσο αγαπάει αλλά και να πληρώνεται για να ζήσει, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Ο αθλητής απάντησε με νέα δήλωσή του στο SentraGoal, εξηγώντας πως έχει περάσει πολλά στα γυμναστήρια, πως ψάχνει χρήματα για να ζήσει και σχολιάζοντας πως κάποιοι από αυτούς που τον κατηγορούν δεν ξέρουν τον εθνικό ύμνο!«Όσοι διαφωνούν με την απόφαση μου να φύγω από την Ελλάδα καλά θα κάνουν να σκεφτούν ότι όλα αυτά τα χρόνια (από 5 χρονών ) τρώω τις ώρες μου μέσα στα γυμναστήρια και έχω φτάσει στο σημείο να έχω τρεις κοίλες στην μέση και κάθε βράδυ να κοιμάμαι με πόνους σε όλο το σώμα από την υπερπροσπάθεια. Θυσίασα πάρα πολλά όλα αυτά τα χρόνια για την Ελλάδα και πάντα έκλαιγα όταν άκουγα τον εθνικό ύμνο να παίζει μετά από κάποια επιτυχία μου... Όταν ξεκινάς να αγωνίζεσαι δεν σκέφτεσαι τα χρήματα αλλά όταν τα ¨μπράβο ¨τελειώνουν πρέπει να φας για να ζήσεις ! Η γενικότερη απαξίωση του αθλητισμού με κάνει να θέλω να φύγω! Μην βιάζεστε λοιπόν να καταδικάζετε την θέση μου γιατί την Ελλάδα και την ελληνική σημαία την ανέβαζα πάντα ψηλά την ώρα που εσείς που με κατηγορείτε πιθανόν δεν γνωρίζετε ούτε τον εθνικό ύμνο!!!» Θυμίζουμε πως, όπως έγραψε η Μαρία Καούκη στο σημερινό «Εθνοσπορ», αλλά και στο «Goal», ο Κοσμίδης έχει να λαμβάνει πριμ μεταλλίων από το 2009 συνολικού ύψους 171.000 ευρώ. Εδώ και έξι μήνες είναι απλήρωτος και από την ομοσπονδία γυμναστικής, την οποία όμως δικαιολογεί, καθώς γνωρίζει ότι δεν φτάνουν στα ταμεία της τα χρήματα των επιχορηγήσεων. Τα πριμ αυτά είναι τεσσάρων μεταλλίων: 2009: χάλκινο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, 2010: χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και αργυρό στο Ευρωπαϊκό και 2012: χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο Λευτέρης Κοσμίδης από το 2006 μπορεί να διοριστεί στο Δημόσιο, όμως δεν το πράττει ακόμη. Είναι ο αθλητής που είχε πει πριν από περίπου δύο χρόνια στον πρώην γενικό γραμματέα Αθλητισμού, Παναγιώτη Μπιτσαξή: «Δεν γίνεται στα 19 μου χρόνια να γίνω δημόσιος υπάλληλος!».