Καμία απολύτως εντύπωση δε μου προκάλεσε τον γιαούρτωμα στον Βλάση
Τσάκα. Σε καμία περίπτωση δεν την επικροτώ σαν κίνηση, αλλά ο κόσμος
έχει αγανακτήσει και ήταν θέμα χρόνου να πάρουν ορισμένους με τα
γιαούρτια. Βέβαια με το να χτυπάμε τον Τσάκα, είτε οι δημοσιογράφοι είτε
οι οπαδοί, αυτό που καταφέρνουμε είναι να βλέπουμε το δένδρο και να
χάνουμε το δάσος. Ένας ενδιάμεσος είναι ο άνθρωπος. Τίποτα περισσότερο,
τίποτα λιγότερο. Δε θα έπρεπε να είναι ο Τσάκας ο στόχος, αλλά εκείνος
που βάζει τον Τσάκα να εκτίθεται και να δέχεται τα γιαούρτια, αντί
αυτού. Και ξέρουμε όλοι πολύ καλά για ποιoν μιλάω. Είχα γράψει και την
Τρίτη (8/5/2012) πως ο Τσάκας είναι πιόνι και πως η χρονική στιγμή που
έκανε την επανεμφάνιση του στο προσκήνιο, μόνο τυχαία δεν ήταν και θα το
δείτε σύντομα. Μέσα στον όλο χαμό, σκεφτείτε έναν πρίγκιπα να κάθεται να δέχεται τα
γιαουρτώματα, τον χλευασμό και την τόση αμφισβήτηση, σε μια χώρα που
έρχεται να επενδύσει τα ωραία του τα χρήματα. Κανένας τέτοιος δεν
υπάρχει. Ακόμα και ο περιπτεράς της γωνίας να ήταν στη θέση του, δε θα
είχε τα άντερα να αντέξει τόση λασπολογία. Προσωπικά, αυτή την υπόθεση την θεωρώ «φούσκα» από τη πρώτη κιόλας
μέρα που ήρθε στο προσκήνιο. Ποτέ δε την αντιμετώπισα σοβαρά και το ίδιο
συνεχίζω να κάνω ακόμη και τώρα. Μακάρι δηλαδή για τον Παναθηναϊκό και
το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά, το παραμύθι να έχει πρίγκιπα και όχι
μόνο δράκο. Δυστυχώς όμως, το μόνο χειροπιαστό που υπάρχει είναι ο
Αλαφούζος και η αξιέπαινη πρωτοβουλία του να βγει μπροστά στην
δυσκολότερη καμπή της σύγχρονης ιστορίας του Παναθηναϊκού. Η στήριξη
όλων μας στη νέα προσπάθεια είναι μονόδρομος και όταν λέω στήριξη δεν
εννοώ μόνο την οικονομική.
Γιώργος Γερασίμου (soccerplus.gr) 