Ο
Στέργιος Κουφός, ο άνθρωπος που έχει απογειώσει το Ρέθυμνο, μίλησε στο All Star Basket και στο Νίκο Συρίγο. Διαβάστε
ένα μικρό απόσπασμα της συγκλονιστικής εξομολόγησης του Έλληνα κόουτς! Για την
προηγούμενη θητεία του στo Ρέθυμνο: «Πιστεύω θα το έσωνα αν η διοίκηση έκανε αυτό που είχε
πει να κάνει. Έκαναν πίσω. Τους είχα πει την ανάγκη της ομάδας για 2ο ξένο και
ενώ αρχικά συμφώνησαν, στη συνέχεια αρνήθηκαν. Και οι ίδιοι όμως παραδέχτηκαν
αυτή ακριβώς την αδυναμία ένα μήνα αργότερα και πορεύθηκαν όπως τους είχα πει.
Δεν ήταν κακό. Το Ρέθυμνο είναι η ομάδα της καρδιάς μου. Φεύγοντας τους είπα
πως αυτό έπρεπε να γίνει». Αληθεύει πως με κάποιους από τη διοίκηση
έχεις κόψει και την καλημέρα ή δεν κρατάς κακίες; «Ουσιαστικά, ο
άνθρωπος που πίστεψε τότε πως θα ήταν καλύτερο να φύγω από την ομάδα τη
δεδομένη χρονική στιγμή, ήταν ο ίδιος που μου ζήτησε να γυρίσω πίσω. Απέδειξα
τι μπορώ να κάνω. Δόξα το Θεό, αγαπάω πολύ το Ρέθυμνο και τους ανθρώπους του,
που με έφεραν πίσω. Δεν κρατάω κακίες. Είναι στάση ζωής. Αυτός που δεν μπορεί
να συγχωρέσει, δεν μπορεί να αγαπήσει! Συγχώρεσα κάποιον που αισθάνθηκα πως μου
φέρθηκε άσχημα. Αστεία πράγματα… στην ουσία, συγχωρούμε τον εγωισμό μας». «Γενικά η ζωή μου ήταν πολυτάραχη. Αν βγάλεις από μένα την ηρεμία που
μου προσφέρει ο Χριστός και οι άνθρωποι που τον υπηρετούν και βρίσκονται στο
Άγιο Όρος συνήθως, όπως επίσης και ο πατέρας Βασίλειος στο Ρέθυμνο, πιστεύω πως
όσο σκληρό κι αν ακούγεται, τα πράγματα για μένα δεν θα ήταν τόσο καλά. Εννοώ
τις στιγμές γαλήνης που νιώθω όταν βρίσκομαι στην εκκλησία ή όταν προσεύχομαι.
Ακούγεται δύσκολο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό που πέρασα και περνάω ακόμα
με την υγεία μου το 2003, ήταν ένα καμπανάκι. Πάντα ήμουν κοντά στο Χριστό… Το
2003 όμως είπα: Εντάξει..τα έκανες όλα στη ζωή σου, το καμπανάκι χτύπησε.
Θέλεις να ζήσεις ή να πεθάνεις; Αυτό αισθάνθηκα εγώ. Ένιωσα κοντά στο θάνατο.
Πάρα πολύ... Η πλάκα όμως είναι ότι όλο αυτό το πέρασα χαμογελαστός…
Προσπαθούσα να το αντιμετωπίσω με χαμόγελο… Πιο πολύ ανησύχησα μερικά χρόνια
αργότερα, στο Ρέθυμνο, όταν έπαθα γαστρορραγία… Πάντως τότε το 2003 η ουσία
είναι πως ένιωσα πως έχω ακόμα πράγματα να δώσω! Κι είπα «θα ζήσεις για να τα
καταφέρεις». Έπρεπε να σταματήσω να καταστρέφω τον εαυτό μου….»… «Δεν
υπήρχε όριο. Σε όλη μου τη ζωή δεν υπήρχε φραγμός... Είτε ήταν πάθος, είτε ήταν
καλό είτε κακό, δεν είχα μέτρο. Ζούσα στο κόκκινο… στα όρια. Αυτό ήταν!»
