ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ
Στις 15 Μαρτίου του 1892, ο Τζον Χούλντινγκ ίδρυσε τη Λίβερπουλ, μία ομάδα που έμελε να εξελιχθεί σε δύναμη του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
 H Ίδρυση
Δεκατέσσερα χρόνια νωρίτερα από την Λίβερπουλ, το 1878 είχε ιδρυθεί η Έβερτον η οποία αγωνιζόταν στο Άνφιλντ από το 1884. Το 1891 ο Τζον Χούλντινγκ, ιδιοκτήτης του γηπέδου, ζήτησε αύξηση του ενοικίου. Η τότε διοίκηση της Έβερτον αρνήθηκε να πληρώσει και μετακόμισε στο Γκούντισον Παρκ, όπου αγωνίζεται μέχρι και σήμερα. Στο Άνφιλντ παρέμειναν μόλις 3 παίκτες της Έβερτον οι οποίοι αποτέλεσαν την βάση για να ιδρυθεί ο νέος ποδοσφαιρικός σύλλογος. Ο Χούλντινγκ διόρισε τον Τζον Μακ Κένα προπονητή και αγόρασε 13 Σκωτσέζους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές οι οποίοι μαζί με τους 3 εναπομείναντες αποτέλεσαν το πρώτο ρόστερ της ομάδας. Η αρχική ονομασία της ομάδας ήταν «Everton FC and Athletic Grounds Company plc», αλλά η αγγλική ομοσπονδία αρνήθηκε να την αναγνωρίσει με αυτό το όνομα, με αποτέλεσμα να μετονομασθεί σε «Liverpool FC». Ο πρώτος αγώνας της ομάδας έγινε στην έδρα της στις 3/9/1892 εναντίον της Higher Walton όπου η Λίβερπουλ επικράτησε με 8-0.
 Η συμμετοχή στο πρωτάθλημα
 Η Λίβερπουλ έκανε αίτηση συμμετοχής στο εθνικό πρωτάθλημα η οποία όμως αρχικά απορρίφθηκε. Έτσι ξεκίνησε να παίζει στο τοπικό πρωτάθλημα του Λάνκασιρ. Την πρώτη χρονιά κατάκτησε το πρωτάθλημα και τη δεύτερη το κύπελλο κερδίζοντας μάλιστα στον τελικό την συμπολίτισσα Έβερτον. Μετά από αυτές τις επιτυχίες κλήθηκε στο εθνικό πρωτάθλημα. Συμμετείχε στην δεύτερη κατηγορία, στο οποίο τερμάτισε αήττητη κερδίζοντας την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία της Αγγλίας. Το 1896 τα χρώματα της ομάδας από μπλε και άσπρο άλλαξαν σε κόκκινο και άσπρο.
Οι δύο σερί τίτλοι και η... 24χρονη ξηρασία
 Μέχρι και την περίοδο 1921-22, η Λίβερπουλ δεν είχε να επιδείξει κάτι καλό αφού ο τελευταίος τίτλος της, ήταν αυτός του 1906 αλλά η δεκαετία του 1920 ήταν ένα πραγματικό όνειρο. Ο προπονητής που έφερε το πρωτάθλημα πίσω στο Άνφιλντ, ήταν ο David Ashworth, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν διαιτητής, και κατέκτησε δύο συνεχόμενους τίτλους (1921-22 και 1922-23).  Μέχρι και τη δεκαετία του 1930 η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή ήταν το 1928 με την αύξηση των θεατών στην κερκίδα του Kop στους 28.000 καθώς δεν κατέκτησε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια και τερμάτιζε στη μέση της βαθμολογίας. Η Λίβερπουλ έμεινε για 24 ολόκληρα χρόνια χωρίς τίτλο.
 Το πρωτάθλημα, ο Paisley και ο υποβιβασμός
 Η... ξηρασία τελείωσε τη σεζόν 1946-47 με προπονητή των George Kay, ο οποίος έφερε δύο νεαρούς παίχτες, τον Billy Liddell και τον Bob Paisley ενώ με την προσθήκη του πολύ μεγάλου στράικερ Albert Stubbins ο τίτλος του πρωταθλητή Αγγλίας επιστρέφει στη Λίβερπουλ. Τρία χρόνια αργότερα ήρθε ακόμα μια επιτυχία για τους «κόκκινους» αφού με δύο γκολ των Liddell και Paisley αποκλείει στα ημιτελικά του Κυπέλλου την Έβερτον στο παραδοσιακό ντέρμπι του Μερσεϊσάιντ. Αντίπαλος στον τελικό ήταν η Αρσεναλ που κατέκτησε τον θεσμό με το αξιοσημείωτο της ιστορίας να είναι ότι στο ματς με τους «κανονιέρηδες» o Paisley τέθηκε εκτός ομάδας από το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου. Η απογοήτευση του Άγγλου από τη συμπεριφορά της ομάδας ήταν έκδηλη και σκεφτόταν πολύ σοβαρά να αποχωρήσει. Την ίδια εποχή το συμβούλιο ανακοίνωσε ότι η ομάδα δεν είναι σε θέση να προσαρμοστεί με τη νέα εποχή και αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό που συνέβη το 1954 με το χειρότερο ρεκόρ στην κατηγορία.
 Ο «χρυσοφόρος» Bill Shankly
 Το 1959 η διοίκηση της Λίβερπουλ δίνει τα ηνία της τεχνικής ηγεσίας στον Bill Shankly, ο οποίος ζήτησε και πήρε τον πλήρη έλεγχο των μεταγραφών. Έπειτα από μικρό χρονικό διάστημα και αφού προσαρμόστηκε αναγνώρισε το ταλέντο του προπονητικού προσωπικού που απαρτιζόταν από τους Paisley, Fagan και Bennett. Το 1962 οι «κόκκινοι» επιστρέφουν στην πρώτη κατηγορία αφού κατέκτησαν τον τίτλο της δεύτερης. Ο πρώτος στόχος υλοποιήθηκε (άνοδος) και ο αμέσως επόμενος που έθεσε ο Shankly ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Χρειάστηκαν μόλις δύο σεζόν. Το 1964 το πρωτάθλημα επέστρεψε στο μεγάλο λιμάνι της Αγγλίας ενώ την επόμενη χρονιά δοκιμαζόταν στην Ευρώπη κάτι πρωτόγνωρο για αυτήν. Η διαδρομή της στο κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων τελείωσε νωρίς αλλά η κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας έφερε χαμόγελα στο λιμάνι. Στον τελικό του Γουέμπλεϊ η Λίβερπουλ νίκησε τη Λιντς με 2-1 αλλά o Shankly ήθελε την ευρωπαϊκή καταξίωση. Το 1965 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων απέναντι στην Ντόρτμουντ η Λίβερπουλ δεν κατάφερε να κερδίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Την περίοδο 1965-66 κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλήματος και μετά από εφτά πέτρινα χρόνια το κατέκτησε ξανά το 1973. Την ίδια χρονιά ήρθε η πολυπόθητη καταξίωση και στην Ευρώπη με την κατάκτηση του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Την αμέσως επόμενη χρονιά επανέκτησε το κύπελλο Αγγλίας μετά το θριαμβευτικό 3-0 επί της Νιούκαστλ στον τελικό και λίγο καιρό μετά τον τελικό ο Shankly σε συνέντευξη Τύπου ανακοίνωσε ότι θα αποσυρόταν από τα προπονητικά ηνία της ομάδας.

Η ευρωπαϊκή καταξίωση...
 Ο αντικαταστάτης του Shankly ήταν o παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ, Bob Paisley που δήλωνε τότε «Είμαι εδώ ως κατά συνθήκη προπονητής- δεν νομίζω να είμαι σε αυτή τη θέση για πολύ καιρό». Ο Paisley θα ταίριαζε απόλυτα στη διαφήμιση με την ατάκα «καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς». Ο Αγγλος στηρίχτηκε σε συστήματα του Shankly, για να μπορέσει η ομάδα να προχωρήσει. Το 1976 η Λίβερπουλ κατακτά το πρωτάθλημα αλλά και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ για δεύτερη φορά. Τα καλύτερα όμως ήρθε έναν χρόνο μετά αφού ο τίτλος πήγε και πάλι στο «Άνφιλντ» ενώ προστέθηκε στη συλλογή των «κόκκινων» και το κύπελλο Πρωταθλητριών. Στη Ρώμη η Λίβερπουλ απέναντι στην πρωταθλήτρια Γερμανίας, Γκλάντμπαχ επικράτησε με 3-1. Το 1978 μπορεί το πρωτάθλημα χάθηκε από την Νότιγχαμ Φόρεστ αλλά το κύπελλο Πρωταθλητριών παρέμεινε στο «Άνφιλντ» καθώς στον τελικό που πραγματοποιήθηκε στο «Γουέμπλεϊ» νίκησε την Μπριζ με 1-0 με σκόρερ τον Νταλγκλίς. Το 1979 και το 1980 ο τίτλος στην Αγγλία βάφτηκε κόκκινος και το 1981 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Παρίσι η Ρεάλ Μαδρίτης ηττήθηκε με 1-0 με τη Λίβερπουλ να βάζει στην τροπαιοθήκη της το τρίτο τρόπαιο πρωταθλητριών μέσα σε τέσσερα χρόνια. Αξιο αναφοράς είναι ότι η Λίβερπουλ από το 1980 ως και το 1984 κατακτούσε συνεχώς και το League Cup.
 Η μαγική χρονιά του 1984...
 Η μαγική χρονιά όμως ήταν την σεζόν 1983-84. Η ομάδα με προπονητή τον Joe Fagan κατέκτησε το πρωτάθλημα, το League Cup και το κύπελλο Πρωταθλητριών ομάδων. Στον ευρωπαϊκό τελικό η Λίβερπουλ νίκησε την Ρόμα με πέναλτι του Άλαν Κένεντι. Την επόμενη χρονιά οι «κόκκινοι» φτάνουν και πάλι ως το τέλος έχοντας ως αντίπαλο μια άλλη ιταλική ομάδα, τη Γιουβέντους, αλλά τότε γράφτηκε ένα από τα τραγικότερα δράματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η «Κυρία» κατέκτησε το κύπελλο με ένα πέναλτι, που δεν έγινε ποτέ, του Μισέλ Πλατινί αλλά στις εξέδρες του Χέιζελ χάθηκαν 39 ζωές, κυρίως Ιταλών φιλάθλων. Μετά από αυτό το γεγονός η τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Μάργκαρετ Θάτσερ αποφάσισε τον αποκλεισμό όλων των αγγλικών ομάδων από τα κύπελλα Ευρώπης για πέντε χρόνια. Λόγω των γεγονότων στο Βέλγιο αποσύρθηκε ο Fagan από προπονητής και πήγε σε άλλο πόστο με τον Νταλγκλίς να είναι παίκτης- προπονητής. Ο Νταλγκλίς κατάφερε την περίοδο 1985-86 να κάνει το νταμπλ ενώ ένας ακόμα τίτλος ήρθε το 1988.
 Το τελευταίο πρωτάθλημα...
 Σιγά-σιγά η τραγωδία του Χέιζελ ξεχνιόταν αλλά θα ερχόταν μία νέα μεγαλύτερη τραγωδία. Το 1989 στο γήπεδο Χίλσμπορο του Σέφιλντ, κατά τη διάρκεια του ημιτελικού του κυπέλλου Αγγλίας, σκοτώθηκαν 96 φίλοι της Λίβερπουλ. Αυτή η τραγωδία ήταν από τις μεγαλύτερες που βίωσε το σύγχρονο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Παρόλα αυτά η ομάδα ξεπέρασε και αυτό το σοκ και κατέκτησε το κύπελλο Αγγλίας. Ο Νταλγκλίς χάρισε το τελευταίο πρωτάθλημα στην Λίβερπουλ μέχρι σήμερα την περίοδο 1989- 90. Η αποχώρησή του το 1991 ήταν μία μεγάλη έκπληξη για τους παράγοντες της ομάδας.
 Η σύγχρονη ιστορία...
 Η καλύτερη χρονιά της ομάδας τα τελευταία χρόνια ήταν με προπονητή τον Ουγιέ με την κατάκτηση τριών τίτλων μέσα σε μία χρονιά. Ο πρώτος ήρθε τον Φεβρουάριο του 2001 στον τελικό του Λιγκ Καπ με αντίπαλο τη Μπέμιγχαμ και επικράτηση στα πέναλτι. Στη συνέχεια ήρθε και η κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας απέναντι στην Αρσεναλ ενώ τέσσερις μέρες μετά η Λίβερπουλ πήγε στο Ντόρτμουνντ για να αντιμετωπίσει στον τελικό του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ την Αλαβές και επικράτησε με 5-4, σε έναν από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών. Η χρονιά ολοκληρώθηκε με την 3η θέση στη Πρέμιερ Λιγκ ενώ ξεκίνησε ιδανικά και η νέα χρονιά με την καάκτηση στον τελικό του Τσάριτι Σιλντ επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αλλά και η νίκη στον τελικό του Σούπερ Καπ Ευρώπης απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου. Από το 2004 στο τιμόνι της Λίβερπουλ βρίσκεται ο Ράφα Μπενίτεθ. Ο Ισπανός δεν έχει καταφέρει να πάρει το πρωτάθλημα Αγγλίας αλλά ανέβασε τηους κόκκινους στην κορυφή της Ευρώπης. Ηταν το 2005 στο τελικό της Κωνσταντινούπολης όταν η κόκκινη αρμάδα έχανε από τη Μίλαν με 3-0 αλλά κατάφερε να ισοφαρίσει και να κατακτήσει το τρόπαιο στη διαδικασία των πέναλτι.. 
 Οι τραγωδίες
 Η ομάδα του Λάνκασαϊρ έχει συνδεθεί με δύο από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Η πρώτη έγινε στις 29 Μαΐου του 1985 όταν ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μεταξύ της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους στο «Χέιζελ» εξελίχθηκε σε μία τραγωδία άνευ προηγουμένου. 39 οπαδοί βρήκαν φρικτό θάνατο και εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Η δεύτερη έγινε στο «Χίλσμπορο» στις 15η Απριλίου 1989 στο μεγάλο ημιτελικό του κυπέλλου Αγγλίας με τη Νότιγχαμ Φόρεστ στο Γήπεδο της Σέφιλντ όπου 96 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 766 τραυματίστηκαν.
 Ο Ύμνος
 Ο ύμνος της Λίβερπουλ, με τίτλο «You'll Never Walk Alone» θεωρείται ένα από τα πιο γνωστά ποδοσφαιρικά τραγούδια και έχει συνδεθεί άμεσα με τα 96 θύματα του Χίλσμπορο. Την πατρότητα αυτού του τραγουδιού διεκδικούν αρκετοί φίλαθλοι άλλων ομάδων, όπως αυτοί της Σέλτικ και της Φούλαμ, όμως χωρίς αμφιβολία είναι το τραγούδι που έχει ταυτιστεί, πλέον, με τη Λίβερπουλ. Πρόκειται για ένα τραγούδι, που πρωτoακούστηκε στο μιούζικαλ «Carousel», που έγινε χιτ από το Τζέρι Μάρσντεν και τους «Pacemakers» από το Λίβερπουλ και που από την δεκαετία του '60 αποτελεί το τραγούδι-σύμβολο για το Ανφιλντ. 
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                       Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ                
 
Πολλοί, ιδίως από την πλευρά του Ολυμπιακού, αμφισβητούν την ημερομηνία ίδρυσης του Παναθηναϊκού. Είναι η 3η Φεβρουαρίου 1908, όταν έλαβε σάρκα και οστά ο Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Αθηνών (ΠΟΑ) ή η 15η Μαρτίου 1924, όταν έπειτα από διαδοχικές μεταμορφώσεις μετονομάστηκε σε Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος (ΠΑΟ); Η ιστορία του τριφυλλιού ξεκινά στις αρχές του 1908, όταν ο φοιτητής Γιώργος Καλαφάτης, γεννημένος το 1890 στα Εξάρχεια, αποφασίζει να εγκαταλείψει τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο (ΠΓΣ) και να ιδρύσει ένα σωματείο αφιερωμένο στο ποδόσφαιρο. Ο Καλαφάτης μπορεί να ήταν αθλητής στίβου, αλλά ζούσε και ανέπνεε για το νέο άθλημα με τη στρογγυλή μπάλα, που συνάρπαζε και πολλούς συνομηλίκους του στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι ιθύνοντες του Πανελληνίου ούτε που ήθελαν να ακούσουν για το ευτελές άθλημα του ποδοσφαίρου. Έτσι, ο Καλαφάτης και η παρέα του, που διψούσαν να κλωτσήσουν μπάλα, άφησαν τον σύλλογο των Ολυμπιονικών και στις 3 Φεβρουαρίου 1908 ίδρυσαν τον Ποδοσφαιρικό Όμιλο Αθηνών (ΠΟΑ). Μεταξύ των ιδρυτικών του μελών, που διακρίθηκαν και ως ποδοσφαιριστές, ήταν οι Αλέξανδρος Καλαφάτης, Δημήτρης Δουκάκης, Περικλής Μπούμπουλης, Ε. Χρύσης, Γρανίτσας, Μαντζάκος, Παπαγεωργίου, Γαέτας, Δεμερτζής, Σταυρόπουλος, Πάσχος, Μισακιάν, Ρέππας, Σαπούνιας και Γαρουφαλιάς.
Το πρώτο του επίσημο ματς ο ΠΟΑ το έδωσε στα Τρίκαλα στις 9 Σεπτεμβρίου 1908 με αντίπαλο τον Πειραϊκό Σύνδεσμο, τον οποίο κέρδισε με το επιβλητικό 9-0. Παίκτης - προπονητής του ΠΟΑ, που εμφανίσθηκε στο γήπεδο με κόκκινη φανέλα και λευκό παντελονάκι, ήταν ο ιδρυτής του Γιώργος Καλαφάτης, που σημείωσε και τρία γκολ. Τα υπόλοιπα τέρματα πέτυχαν οι Σταυρόπουλος (3), Μισακιάν, Πάσχος και Γρανίτσας. Από τότε χρονολογούνται οι κόντρες Αθηναίων και Πειραιωτών στο ποδόσφαιρο, που σήμερα εκφράζονται από τα ντέρμπι Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Το γήπεδο της ομάδας ήταν στην οδό Πατησίων, εκεί που σήμερα βρίσκεται το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ). Ένας από τους πιο διάσημους αθλητές που φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα του ΠΟΑ ήταν ο ολυμπιονίκης Κώστας Τσικλητήρας. Ο ΠΟΑ δεν μακροημέρευσε. Πρόλαβε, πάντως, να κατακτήσει την τρίτη θέση στο πρώτο πρωτάθλημα Κέντρου, που διοργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ, στον οποίο τότε υπαγόταν το άθλημα του ποδοσφαίρου (Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Πειραϊκός και δεύτερη η ομάδα του Γουδή). Το 1910 ο Καλαφάτης με τους περισσότερους παίχτες αποχώρησαν, λόγω των αγεφύρωτων διαφορών τους με τον χρηματοδότη της ομάδας Μαρίνο Μαρινάκη και ίδρυσαν τον Πανελλήνιο Ποδοσφαιρικό Όμιλο (ΠΠΟ). Μαζί τους συντάχθηκε και η μεγάλη μάζα των οπαδών του ΠΟΑ. Η νέα έδρα του ΠΠΟ βρισκόταν στην Πλατεία Αγάμων (σημερινή Πλατεία Αμερικής). Το 1911 θα έλθει ο πρώτος τίτλος για τη νεοσύστατη ομάδα, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος ΣΕΓΑΣ. Ο ΠΠΟ κέρδισε κατά σειρά το Γουδί με 12-0 και τον Πειραϊκό Σύνδεσμο με 11-1. Οι 11 του πρώτου τίτλου: Δεμερτζής, Ρέππας, Μισακιάν, Σαπούνας, Παπαγεωργίου, Πάσχος, Γαρουφαλιάς, Καλαφάτης, Μαντζάκος, Δουκάκης και Ρόκκος. Το 1912 ο ΠΠΟ προσέλαβε τον πρώτο ξένο προπονητή που ήρθε ποτέ στην Ελλάδα. Ήταν ο άγγλος Τζον Κάμπελ από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που έμαθε στους παίχτες του ΠΟΑ τα βασικά του αθλήματος. Έμεινε δύο χρόνια στην Αθήνα, αλλά άφησε ανολοκλήρωτο το έργο του, επειδή κάθε αθλητική κίνηση διακόπηκε έως το 1918, εξαιτίας των Βαλκανικών Πολέμων και του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η πλειονότητα των αθλητών στρατεύτηκε και κάποιοι από αυτούς έχασαν τη ζωή τους στα μέτωπα, όπως ο Κώστας Τσικλητήρας.
Με το τέλους του πολέμου το 1918 η αθλητική δραστηριότητα ξανάρχισε και ο Πανελλήνιος Ποδοσφαιρικός Όμιλος (ΠΠΟ) μετονομάστηκε σε Πανελλήνιο Ποδοσφαιρικό και Αθλητικό Όμιλο (ΠΠΑΟ) για να συμπεριλάβει και άλλα αθλήματα εκτός του ποδοσφαίρου. Αλλαγές είχαμε και στο χρώμα της ομάδας, που από κόκκινο έγινε πράσινο, με πρωτοβουλία του Κωνσταντινουπολίτη Μιχάλη Παπάζογλου (εκ των ιδρυτών της ΑΕΚ αργότερα). Δική του ιδέα ήταν και το τριφύλλι, που του θύμιζε την ομάδα του, τη Χαλκηδόνα. Το νέο έμβλημα της ομάδας σχεδίασε ο Γιώργος Χατζόπουλος, διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης και μέλος του συλλόγου.
Το 1922 η ΕΠΣΕ διοργάνωσε το πρώτο πρωτάθλημα Αθηνών - Πειραιώς, που διάρκεσε από τον Ιανουάριο έως τον Απρίλιο. Ο ΠΠΑΟ τερμάτισε πρώτος, αήττητος και χωρίς να δεχθεί γκολ. Τα αποτελέσματα: ΠΠΑΟ - Πειραϊκός Σύνδεσμος 0-0, ΠΠΑΟ - Αθηναϊκός Γκύζη (μετέπειτα Βύρωνα) 7-0, ΠΠΑΟ - Σχολή Ευελπίδων 3-0, ΠΠΑΟ - Κυπριακός 5-0 και ΠΑΟ - Πειραϊκή Ένωση 3-0. Οι 11 που κατέκτησαν το πρωτάθλημα ήταν: Καλογερόπουλος, Κρίσπης, Απόστολος Νικολαΐδης (μετέπειτα πρόεδρος του Παναθηναϊκού), Χρυσοχοίδης, Βλαχόπουλος, Καντώνης, Ζάκκας, Σούτσος, Ασπρογέρακας, Λουκάς Πανουργιάς (μετέπειτα πρόεδρος του Παναθηναϊκού και της ΕΠΟ) και Σταθόπουλος.
Στην γενική συνέλευση της 15ης Μαρτίου 1924 η ομάδα έλαβε το οριστικό της όνομα: Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος (ΠΑΟ). Τα μέλη του συλλόγου ζήτησαν ένα βραχύτερο όνομα, που να μην περιέχει τη λέξη «Πανελλήνιος». Ήθελαν να απογαλακτιστούν από το μητρικό σωματείο (ΠΓΣ) και να αποφύγουν τη σύγχυση που δημιουργούσε στην αλληλογραφία η ύπαρξη δύο Πανελληνίων (ΠΓΣ και ΠΠΑΟ).
Την ίδια χρονιά, ο Παναθηναϊκός, έπειτα από δίχρονη περιπέτεια, απέκτησε νέα ποδοσφαιρική έδρα στην περιοχή της Περιβόλας Αμπελοκήπων, εκεί που σήμερα βρίσκεται το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης». Η διαμόρφωση του οικοπέδου που του παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων το 1922 έγινε και με την προσωπική εργασία των μελών και των ποδοσφαιριστών της ομάδας. Έτσι, στην αρχή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας βρίσκεται η έδρα του Πανελληνίου, από τα σπλάχνα του οποίου προήλθε ο Παναθηναϊκός, που εδρεύει στο τέλος του μεγάλου δρόμου.
                          ΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ

21-7-1924

Το γήπεδο της Λεωφόρου
Οι προσπάθειες του Παναθηναϊκού να πάρει στην κατοχή του τον χώρο όπου βρίσκεται σήμερα το «Απόστολος Νικολαϊδης» δεν ήταν εύκολες. Διαρκώς προέκυπτε κάποιο νέο εμπόδιο. Η οριστική λύση στο θέμα δόθηκε στις 21 Ιουλίου του 1924. Η Δ’ Εθνοσυνέλευση με ψήφισμα της που κατοχυρώθηκε συνταγματικά, αποφάσισε την παραχώρηση του οικοπέδου στον Παναθηναϊκό. Η απόφαση της δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
26-4-1925

Γνωριμία με το εξωτερικό
Στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα, δεν υπήρχαν ευρωπαϊκές διοργανώσεις για να παίζουν μεταξύ τους οι ομάδες διαφορετικών χώρων. Η… λύση σε αυτό το πρόβλημα ήταν τα διεθνή φιλικά. Ο πρώτος φιλικός αγώνας του Παναθηναϊκού με ομάδα εκτός Ελλάδας δόθηκε στις 26 Απριλίου του με την γιουγκοσλάβικη Βιτόρια Ζάγκρεμπ. Το τελικό σκορ ήταν 1-1.
1-6-1930

Γεια σου Άγγελε Μεσσάρη
Η αναμέτρηση στην οποία έχει σημειωθεί το μεγαλύτερο σκορ σε ντέρμπι των δύο «αιωνίων», διεξήχθη την 1 Ιουνίου του 1930. Ο Παναθηναϊκός υποδέχτηκε τον ΟΣΦΠ στη Λεωφόρο, για το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Το «τριφύλλι» μετέτρεψε το ματς σε παράσταση για ένα ρόλο, συντρίβοντας τους Πειραιώτες με το ευρύ 8-2, έχοντας σε μεγάλη μέρα τον θρυλικό Άγγελο Μεσσάρη.
8-10-1944

Έπαρση της σημαίας
Ο Παναθηναϊκός δεν περιορίζεται στα στενά όρια του αθλητισμού και αυτό αποδείχθηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1944. Στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα, στο γήπεδο της Λεωφόρου, ο διευθυντής του Αντώνης Βρεττός ύψωσε την ελληνική σημαία, κάτι που κοινοποίησε στο Δήμαρχο Αθήνας. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό, μετά την κατάληψη της πόλης από τις γερμανικές δυνάμεις.
25-10-1959

Ιστορικό παιχνίδι
Στις 25 Οκτωβρίου του 1959 ο Παναθηναϊκός υποδέχθηκε στη Λεωφόρο τον Παναιγιάλειο, σε ένα παιχνίδι ιστορικής σημασίας και για τις δύο ομάδες. Ήταν ο πρώτος τους αγώνας στο πλαίσιο της Α’ Εθνικής. Το «τριφύλλι» επιβλήθηκε 2-1 των Αχαιών, πετυχαίνοντας την παρθενική του νίκη στην Α’ Εθνική, ενώ ο Ανδρέας Παπαεμμανουήλ σκόραρε το πρώτο «πράσινο» τέρμα.
31-7-1960

Ο πρώτος πρωταθλητής
Ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που στέφθηκε πρωταθλητής στην πρώτη χρονιά της Α’ Εθνικής, τη σεζόν 1959-60. Ταυτόχρονα, αυτός ήταν ο πρώτος «πράσινος» τίτλος στην διοργάνωση. Αλλά δεν ήρθε εύκολα, αφού το «τριφύλλι» ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με την ΑΕΚ, στο τέλος της κανονικής περιόδου. Οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν σε μπαράζ, ο Παναθηναϊκός κέρδισε 2-1 και στέφθηκε πρωταθλητής.
24-5-1964

Αήττητο πρωτάθλημα
Η μοναδική ελληνική ομάδα που μπορεί να υπερηφανευτεί ότι κατέκτησε αήττητη ένα πρωτάθλημα, είναι ο Παναθηναϊκός. Το «τριφύλλι» τη σεζόν 1963-64 πήρε τον τίτλο χωρίς να γνωρίσει την ήττα, έχοντας 24 νίκες και 6 ισοπαλίες. Μάλιστα το αήττητο σφραγίστηκε την τελευταία αγωνιστική μέσα στο στάδιο Καραϊσκάκη, όπου επικράτησε 1-0 του Ολυμπιακού. Το γκολ που έκρινε το ματς πέτυχε ο Βαγγέλης Πανάκης.
30-9-1964

Νίκη στην Ευρώπη
Καλύτερος εκπρόσωπος της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις από τον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει. Το «τριφύλλι» ήταν αυτό που πέτυχε την πρώτη ελληνική νίκη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1964 απέναντι στην Γκλεντόραν Μπέλφαστ με 3-2. Κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, ο Παναθηναϊκός απέσπασε ισοπαλία εκτός έδρας και προκρίθηκε στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.
9-5-1965

«Κέρβερος» στο τέρμα
Άλλο ένα ρεκόρ που κατέχει ο Παναθηναϊκός στο ελληνικό πρωτάθλημα, είναι τα συνεχόμενα λεπτά χωρίς να δεχτεί γκολ. Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1964-65, ο Τάκης Οικονομόπουλος κράτησε απαραβίαστη την εστία του 1.088 λεπτά. Το σερί του έσπασε στις 9 Μαΐου του 1965, με το «πουλί» να το είχε αρχίσει στις 17 Ιανουαρίου του ίδιου έτους. Δράστης… ήταν ο Καραμυτηλίος του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Τα επόμενα χρόνια, το ρεκόρ του Οικονομόπουλου, πλησίασε άλλος ένας «πράσινος» πορτιέρο, ο Γιόζεφ Βάντσικ.
2-6-1971

Στο… Έβερεστ
Στις 2 Ιουνίου του 1971, ο Παναθηναϊκός άγγιξε την κορυφή της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Προκρίθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου και αντιμετώπισε τον Άγιαξ στο Γουέμπλεϊ. Δυστυχώς, Ο Γιόχαν Κρόιφ και οι υπόλοιποι «ιπτάμενοι Ολλανδοί» δεν επέτρεψαν στους «πράσινους» να ολοκληρώσουν το θαύμα, κερδίζοντας τους 2-0. Ακόμα και σήμερα, αυτή παραμένει η κορυφαία στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.

16-7-1979

Εποχή επαγγελματισμού
Η σεζόν 1979-80 είναι σημαντική για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού για πρώτη φορά το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής περνάει στον επαγγελματισμό. Ο Παναθηναϊκός όφειλε και αυτός να γίνει Ανώνυμη Εταιρία, αλλά αντιμετώπισε δυσκολίες να καλύψει το Μετοχικό Κεφάλαιο του. Μέχρι τις 16 Ιουλίου του 1979, όταν εμφανίστηκε ο όμιλος Βαρδινογιάννη, με μπροστάρη τον Γιώργο και αγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών.
16-12-1981

Τα εγκαίνια της Παιανίας
Υπό την επιρροή του γνωστού Άγγλου προπονητή Σερ Αλφ Ράμσεϊ, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης θέλει να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός το δικό του προπονητικό κέντρο. Δεν αργεί να βάλει μπροστά για αυτό. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1981, έγιναν τα εγκαίνια του νέου αθλητικού κέντρου του «τριφυλλιού». Δεν είχε βέβαια πάρει την τελική του μορφή, αλλά ο θεμέλιος λίθος για τις εγκαταστάσεις της Παιανίας είχε μπει.

28-5-1986

Τεσσάρα στον «αιώνιο»
Ο Παναθηναϊκός έχει κατακτήσει πολλά Κύπελλα Ελλάδας, ωστόσο ένα τρόπαιο απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό και μάλιστα με μεγάλη σε έκταση νίκη, έχει τη δική του… γλύκα. Αυτό συνέβη στις 28 Μαΐου του 1986 στον τελικό του Ολυμπιακού Σταδίου, με το «τριφύλλι» να συντρίβει 4-0 τους Πειραιώτες. Ένας τελικός όπου έλαμψε το άστρο του μεγάλου… μικρού του Δημήτρη Σαραβάκου.
3-4-1996

Όνειρο στο Άμστερνταμ
Ειδική… σχέση φαίνεται πως έχει αναπτύξει ο Παναθηναϊκός με τον Άγιαξ. Το «τριφύλλι» στις σημαντικότερες στιγμές του στην Ευρώπη, βρίσκει απέναντι του τους Ολλανδούς. Μετά τον τελικό του 1971, ο Παναθηναϊκός έφτασε στους «4» του Τσάμπιονς Λιγκ το 1995-96. Στο παιχνίδι του Άμστερνταμ στις 3 Απριλίου του 1996, κέρδισε 1-0 τους πρωταθλητές Ολλανδίας με 1-0, χάρη στο γκολ του Βαζέχα29-5-2000

Το αντίο του «καπετάνιου»
Ένας σημαντικός κύκλος για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο έκλεισε στις 29 Μαΐου του 2000. Απογοητευμένος από την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, ο επί 21 χρόνια πρόεδρος του «τριφυλλιού» Γιώργος Βαρδινογιάννης ανακοίνωσε την αποχώρηση του. Με αυτόν στο τιμόνι του, το «τριφύλλι» έχτισε ένα σταθερό ευρωπαϊκό προφίλ και κατέκτησε πολλούς τίτλους και διακρίσεις.
5-3-2006

3.000 πράσινα γκολ
Στο 53 λεπτό της αναμέτρησης Παναθηναϊκός- ΑΕΚ, ο Ιγκόρ Μπίσκαν με κεφαλιά άνοιξε το σκορ για το «τριφύλλι». Το γκολ αυτό όμως είχε και άλλη σημασία: ήταν το 3.000ο τέρμα των «πρασίνων» στην Α’ Εθνική. Ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ομάδα που έσπασε αυτό το φράγμα. 244 από αυτά έχει πετύχει ο Βαζέχα, 180 ο Αντωνιάδης και 134 ο Δομάζος.
22-4-2008

Ενιαίος και αδιαίρετος
Η συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής επέβαλλε να συστρατευτούν όλες οι δυνάμεις της οικογένειας του «τριφυλλιού», ώστε ο σύλλογος να μπει στον δεύτερο αιώνα ζωής του γιγαντωμένος. Αυτό εξήγγειλε ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού Γιάννης Βαρδινογιάννης σε συνέντευξη Τύπου στις 22 Απριλίου του 2008. Η εποχή της πολυμετοχικότητας άρχιζε για το «τριφύλλι».
14-12-2008

Τις… χίλιασε
Το πιο πρόσφατο χρονικά επίτευγμα του Παναθηναϊκού στην Α’ Εθνική, ήταν η συμπλήρωση 1.000 νικών από την θέσπιση της το 1959-60. Απέναντι στον Πανσερραϊκό στις 14 Δεκεμβρίου του 2008, ο Παναθηναϊκός κέρδισε 3-0 και σημείωσε τη 1.000η νίκη του. Σκόρερ των «πρασίνων» σε αυτό το ματς, ήταν οι Δημήτρης Σαλπιγγίδης, Κλέιτον Σίλβα και Άντε Ρουκάβινα.
24-4-2010

Η πρώτη Κούπα της χρονιάς... πρασίνισε
Στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο, ο Παναθηναϊκός στέφεται Κυπελλούχος Ελλάδας. Με γκολ του Λέτο στο 64', οι ποδοσφαιριστές του Τριφυλλιού κάνουν το 1-0 επί του Άρη, που θα είναι και το αποτέλεσμα του τελικού του θεσμού, με τους πράσινους να πανηγυρίζουν την πρώτη Κούπα της σεζόν 2009-2010.
2-5-2010

Η ώρα της φιέστας
Σεισμός στο ΟΑΚΑ από τους πράσινους οπαδούς, όταν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού κάνουν την εμφάνισή τους στον αγωνιστικό χώρο. Μια επιτυχημένη χρονιά για την ομάδα του Τριφυλλιού είχε φτάσει στο τέλος της και πλέον είχε έρθει η ώρα για τη μεγάλη γιορτή. Οι πρωταθλητές Ελλάδας παρέλαβαν το Κύπελλο και γνώρισαν την αποθέωση!
                                                                     ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ


ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ (45)

23 Πρωταθλήματα Ελλάδος: (1911 (υπό τον ΣΕΓΑΣ), 1916 (υπό τον ΣΕΓΑΣ), 1922 (υπό τον ΣΕΓΑΣ), 1930, 1949, 1953, 1960, 1961, 1962, 1964, 1965, 1969, 1970, 1972, 1977, 1984, 1986, 1990, 1991, 1995, 1996, 2004, 2010)

17 Κύπελλα Ελλάδος: (1940, 1948, 1955, 1967, 1969, 1977, 1982, 1984, 1986, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994, 1995, 2004, 2010)

4 Σούπερ Καπ: (1970, 1988, 1993, 1994)

1 Βαλκανικό Κύπελλο: (1978)
ΜΠΑΣΚΕΤ ΑΝΔΡΩΝ (51)

1 Διηπειρωτικό Κύπελλο FIBA: (1996)

6 Πρωταθλήματα Ευρώπης – Ευρωλίγκα: (1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011)

32 Πρωταθλήματα Ελλάδος: (1946, 1947, 1950, 1951, 1954, 1961, 1962, 1967, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1982, 1984, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010,2011)

12 Κύπελλα Ελλάδας: (1979, 1982, 1983, 1986, 1993, 1996, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009)
ΒΟΛΕΪ ΑΝΔΡΩΝ (29)

22 Πρωταθλήματα Ελλάδος: (1945, 1946, 1959, 1960, 1963 1965, 1966, 1967, 1970, 1971, 1972, 1973, 1975, 1977, 1982, 1984, 1985, 1986, 1995, 1996, 2004, 2006)

6 Κύπελλα Ελλάδος: (1982, 1984, 1985, 2007, 2008, 2010)

1 Σούπερ καπ: (2006)
ΜΠΑΣΚΕΤ ΓΥΝΑΙΚΩΝ (4)

3 Πρωταθλήματα Ελλάδος: (1998, 2000, 2005)

1 Κύπελλο Ελλάδος: (2000)
ΒΟΛΕΪ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: (29)

24 Πρωταθλήματα Ελλάδας: (1970, 1971, 1972, 1973, 1977, 1978, 1979, 1982, 1983, 1985, 1988, 1990, 1991, 1992, 1993, 1998, 2000, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011)

5 Κύπελλα Ελλάδας: (2005, 2006, 2008, 2009, 2010)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                          ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΘΙΑΚΑΚΗΣ, ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΜΠΑΛΑ  
Απέδειξε περίτρανα πως το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή του. Ο Γιάννης Παθιακάκης μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση έκατσε αμέσως στον πάγκο ως προπονητής συνεχίζοντας την επαφή του με το άθλημα που αγάπησε. Τελικά έμελλε στις 8 Φεβρουαρίου του 2002 και σε ηλικία 49 ετών να αφήσει και την τελευταία του πνοή στο γήπεδο των Άνω Λιοσίων το οποίο έκτοτε φέρει το όνομά του.
Γεννημένος στις 21 Νοεμβρίου του 1953 στη Νέα Ιωνία ο Γιάννης Παθιακάκης ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα και την περιπλάνησή του στα γήπεδα σε ηλικία 18 ετών. Πρώτος σταθμός της καριέρας του ήταν ο Απόλλων Αθηνών. Στην «Ελαφρά Ταξιαρχία» αγωνίστηκε από το 1971 μέχρι το 1977. Η πιο παραγωγική περίοδος της θητείας του στην ομάδα της Ριζούπολης ήταν η σεζόν 1976-77. Αυτό ήταν και το διαβατήριό του για το μεγάλο άλμα στην καριέρα του. Από το καλοκαίρι του 1977 λοιπόν ανήκει στο έμψυχο δυναμικό του ΠΑΟΚ. Ωστόσο δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει όσο θα ήθελε ο ίδιος και όσο θα περίμεναν οι ιθύνοντες του Δικεφάλου με συνέπεια να αγωνιστεί στους Θεσσαλονικείς μόνο για μια σεζόν.
Έτσι, το 1978 επιστρέφει στην Αθήνα για χάρη του Πανιωνίου. Στην ομάδα της Νέας Σμύρνης θα μείνει μέχρι τα μέσα της σεζόν 1980-81. Εκεί μάλιστα γνώρισε και τη μεγαλύτερη διάκρισή του ως παίκτης. Το 1979 τελειώνει με τον Πανιώνιο να έχει στεφθεί Κυπελλούχος. Ο Γιάννης Παθιακάκης ήταν ένας από τους κύριους συντελεστές της πορείας των Νεοσμυρνιωτών προς το τρόπαιο. Σε ηλικία 28 ετών επιστρέφει στον Απόλλων Αθηνών κατά τη χειμερινή μετεγγραφική περίοδο το 1981 και μένει ως το καλοκαίρι του 1983.Επόμενοι σταθμοί του ήταν ο Εθνικός, η Κόρινθος, η επιστροφή του στον Απόλλωνα και τέλος τα Μελίσσια, όπου τερμάτισε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής. Από τη σεζόν 1987-88 ήταν και τυπικά πλέον μόνο με την ιδιότητα του προπονητή στο γήπεδο.
Μέχρι λοιπόν να γυρίσει σε γνώριμα μέρη αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία του Απόλλωνα Αθηνών, το 1994, ο Γιάννης Παθιακάκης κάθισε στον πάγκο της ΑΕ Μεσολογγίου, του Πανναυπλιακού και του Εθνικού Πειραιώς. .
Από την πρώτη κιόλας σεζόν η ομάδα της Ριζούπολης δημιουργεί ένα αξιόμαχο και αξιόλογο σύνολο με παίκτες που διέθεταν την απαραίτητη εμπειρία όπως ο Αντώνης Μήνου και ο Τάσος Μητρόπουλος αλλά και με τους Ντέμη Νικολαϊδη και Μπλένταρ Κόλα. Έτσι, καταφέρνοντας να συγκεντρώσει 63 βαθμούς κατέκτησε την 4η θέση στο πρωτάθλημα της Α’ εθνικής και το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο UEFA. Η ομάδα φτάνει μέχρι και τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος όπου βρίσκει απέναντί της την ΑΕΚ. Η Ένωση κατακτά το τρόπαιο με το ευρύ 7-1 αλλά η παρουσία του Απόλλωνα στον τελικό είχε ήδη ανταμείψει τους φιλάθλους του.

  Το καλοκαίρι  αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία του Αθηναϊκού. Στην ομάδα του Βύρωνα έμεινε για μια σεζόν και από το 1997 ως το 1999 ήταν στον Ακράτητο. Η ομάδα των Άνω Λιοσίων βρισκόταν στην Δ’ εθνική και με τον Παθιακάκη στο τιμόνι κατάφερε να ανέβει στη Β’ κατηγορία. Αυτό ήταν και το διαβατήριό του για την ΑΕΚ, με την οποία κατάκτησε το Κύπελλο Ελλάδος. Από το 2000 μέχρι το 2002, μένει μακριά από τους πάγκους. Στα μέσα σχεδόν της σεζόν 2001-02 ο Ακράτητος τον προσεγγίζει και οι δυο πλευρές δεν αργούν να συμφωνήσουν. Το 1998   που τότε βρισκόταν στον πάγκο του Ακράτητου έπαθε έμφραγμα με συνέπεια να υποβληθεί σε επέμβαση διπλού μπαϊ πας. Φυσικά οι γιατροί του συνέστησαν να κόψει το κάπνισμα και να αποφεύγει τις συγκινήσεις αλλά επιλέγοντας να συνεχίσει την προπονητική του καριέρα δεν ακολούθησε τις συμβουλές τους.
 Μόλις 5 ημέρες από την  επιστροφή του στην ομάδα των Άνω Λιοσίων γράφτηκε ο επίλογος. Ο Γιάννης Παθιακάκης μετά το τέλος της προπόνησης έβαλε στοίχημα με τον Λιθουανό τερματοφύλακα Γκιτάρας Στάουτσε κάνοντάς του σουτ έξω από την περιοχή. Ο κόουτς κέρδισε αλλά ο πορτιέρο ζήτησε ρεβάνς. Αρχίζοντας λοιπόν να προετοιμάζεται ξαφνικά πέφτει κάτω. Όσοι ήταν κοντά έσπευσαν για τις πρώτες βοήθειες αλλά πριν φτάσει το ασθενοφόρο είχε καταλήξει. Στο νοσοκομείο απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Οι ιθύνοντες της ομάδας, αναγνωρίζοντας την προσφορά του, ως ελάχιστο φόρο τιμής έδωσαν το όνομά του στο γήπεδο.
Sportaction.gr
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                                                 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ
Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1925 και προέρχεται από τη συγχώνευση του «Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου» και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιά. Η απόφαση ελήφθη από επιφανείς Πειραιώτες στην ταβέρνα τού Μοίρα στην καρδιά του Πειραιά. Ανάδοχος ήταν ο αξιωματικός του Ναυτικού και αεροπόρος Νότης Καμπέρος, που θέλησε ο τίτλος του νέου συλλόγου να υποδηλώνει τη δύναμη, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, την επικράτηση και εν τέλει το ολυμπιακό ιδεώδες. Ο βιομήχανος και μετέπειτα Δήμαρχος Πειραιά Μιχάλης Μανούσκος πρόσθεσε στο επίθετο Ολυμπιακός τις λέξεις Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς κι έτσι ο πλήρης τίτλος του Πειραϊκού συλλόγου ήταν και παραμένει Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς (ΟΣΦΠ).
Ως έμβλημα του νέου συλλόγου επελέγη η κεφαλή ενός δαφνοστεφανωμένου εφήβου και χρώματα το κόκκινο και το άσπρο, κατόπιν προτάσεως του Γιάννη Ανδριανόπουλου, θαυμαστή της ερυθρόλευκης Άρσεναλ, από την εποχή που σπούδαζε νομικά στο Λονδίνο. Το πρώτο Δ.Σ. του Ολυμπιακού αποτέλεσαν οι: Μιχάλης Μανούσκος (πρόεδρος), Νότης Καμπέρος (αντιπρόεδρος), Τριαντάφυλλος Κρέμος (αντιπρόεδρος), Σταύρος Μαραγκουδάκης (γεν. γραμματέας), Θανάσης Κόκκινος (ταμίας), Παναγιώτης Λαγουρατζής (έφορος), Κώστας Κυρίμης, Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης και Ε. Κασιμάτης.Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε ως ποδοσφαιρικό σωματείο και γρήγορα επισκίασε τους ανταγωνιστές του στο λιμάνι, για να γίνει ο κυρίαρχος του Πειραιά, με επικεφαλής τη θρυλική πεντάδα των Ανδριανοπουλαίων, που αποτέλεσαν την ψυχή της ομάδας στα πρώτα της βήματα. Παιδιά γνωστής οικογένειας στον Πειραιά, με αθλητική παράδοση, έκαναν γνωστό το όνομα του Ολυμπιακού σ' όλη την Ελλάδα. Στην αρχή έπαιξαν οι τέσσερις Ανδριανόπουλοι, ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος και ο Βασίλης. Αργότερα, εμφανίστηκε και ο Λεωνίδας και για ένα μικρό χρονικό διάστημα αγωνίστηκε και ο Στέλιος. Η πεντάδα της επίθεσης με τους πέντε αδελφούς έγινε θρύλος.
Οι χρυσές περίοδοι της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού είναι η δεκαετία του '30, κατά την οποία ξεκίνησε η αντιπαράθεση με τον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό, η δεκαετία του '50 με τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, εποχή που η ομάδα απέκτησε το προσωνύμιό της Θρύλος και τη μεγάλη μάζα των οπαδών της, η περίοδος της προεδρίας Γουλανδρή στις αρχές της δεκαετίας του '70 και η περίοδος που ξεκίνησε το 1993 με την ανάληψη της προεδρίας από τον επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος παρέλαβε έναν διαλυμένο Ολυμπιακό και τον έκανε απόλυτο κυρίαρχο εντός των συνόρων.Έμεινε στην ιστορία ως η 10ετία της αναγέννησης. Μετά από πολλά λάθη, ο Σωκράτης Κόκκαλης φέρνει στον Πειραιά το 1996 τον Ντούσαν Μπάγεβιτς και αρχίζει η κυριαρχία των «ερυθρόλευκων». Το 1997 ο Ολυμπιακός σχεδόν μετά από μια 10ετία στέφεται και πάλι πρωταθλητής, ενώ στη συνέχεια θα σπάσει και το ρεκόρ της ομάδας της 10ετίας του ’60. Ο Ολυμπιακός συνέχισε την επόμενη 10ετία με φόρα. Διατήρησε τα κεκτημένα, φτάνοντας τα 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα, ενώ παράλληλα έφερε στην Ελλάδα μερικούς από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έχουν πατήσει ποτέ τα ελληνικά γήπεδα. Παίκτες όπως οι Ριβάλντο, Ζιοβάνι και Καρεμπέ θα μείνουν αξέχαστοι για τους φιλάθλους του Ολυμπιακού.
 Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΤΗ ΕΥΡΩΠΗ
Τα πρώτα παιχνίδια των «ερυθρολεύκων» που είχαν ευρωπαϊκό… χρώμα ήταν αυτά με αντίπαλο την Μίλαν, την περίοδο 1959-’60, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι πειραιώτες θα μπορούσαν να είχαν πάρει το… βάπτισμα του πυρός ένα χρόνο νωρίτερα, ωστόσο η κληρωτίδα έβγαλε αντίπαλό τους, τότε, την Μπεσίκτας και λόγω των σχέσεων των δύο χωρών τα παιχνίδια δεν έγιναν, μετά από απόφαση του Ολυμπιακού, ποτέ. Για την ιστορία τα δύο πρώτα ματς των «ερυθρολεύκων» με αντίπαλο τους «ροσονέρι» έληξαν 2-2 (στον Πειραιά) και 1-3 (στο Μιλάνο).
Ο Ολυμπιακός ήταν επίσης η πρώτη ελληνική ομάδα, η οποία προκρίθηκε στον επόμενο γύρο ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Αυτό συνέβη την περίοδο 1963-’64, όταν απέκλεισε την πολωνική, Ζαγκλεμπιέ. Δύο χρόνια αργότερα έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κέρδισε εκτός συνόρων (1-0 την Ομόνοια, στη Λευκωσία).
Η επόμενη μεγάλη επιτυχία των «ερυθρολεύκων» στα Κύπελλα Ευρώπης ήταν ο αποκλεισμός της μεγάλης, Σέλτικ (1-1 στην Γλασκώβη και 2-0 στον Πειραιά), την περίοδο 1974-’75. Άλλη μία σπουδαία πρόκριση για την ομάδα του Πειραιά ήταν αυτή, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών της περιόδου 1983–‘84, κόντρα στον Άγιαξ (0-0 στο Άμστερνταμ και 2-0 στο ΟΑΚΑ). Οι «ερυθρόλευκοι» μερικά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα την περίοδο 1992-΄93 έφτασε μέχρι την προημιτελική φάση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, αφού προηγουμένως είχε αποκλείσει την Τσερνομόρετς και την Μονακό (η οποία την προηγούμενη σεζόν είχε φτάσει στον τελικό της διοργάνωσης).
Η μεγαλύτερη, όμως, ευρωπαϊκή επιτυχία του Ολυμπιακού στην ιστορία του δεν είναι άλλη από την πρόκρισή του στην προημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, την περίοδο 1998-’99. Εκεί αποκλείστηκε καθαρά λόγω ατυχίας από την Γιουβέντους, αφού μέχρι το 85’ κρατούσε την πρόκριση στα… χέρια του, αλλά με ένα περίεργο γκολ, έμεινε εκτός διοργάνωσης. Από τη φάση των ομίλων κατάφερε να προκριθεί άλλες δύο φορές στην ιστορία του και συγκεκριμένα την περίοδο 2007-’08, όταν πήρε, δηλαδή, τα πρώτα του «διπλά» στην Ευρώπη και την αντίστοιχη του 2009-’10. Αξιοσημείωτη είναι και η φετινή πορεία.
Στις… χρυσές σελίδες της ιστορίας του συμπεριλαμβάνεται η εντυπωσιακή, με 6–2, επί της δευτεραθλήτριας Ευρώπης, Λεβερκούζεν, η νίκη, με 3–0, επί της Γαλατασαράι, η ιστορική εκτός έδρας νίκη με 2–1 επί της Γιουβέντους, καθώς και οι μεγάλες νίκες στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της περιόδου 2008–‘09 με 5–1 επί της Μπενφίκα και με 4–0 επί της Χέρτα Βερολίνου, η οποία επίσης αποτελεί τη μεγαλύτερη ήττα της Χέρτα στην Ευρώπη.

ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ Συνολικοί τίτλοι: 19
          9 Πρωταθλήματα Ελλάδας Ανδρών: 1949, 1960, 1976, 1978, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997.
  • 9 Κύπελλα Ελλάδας Ανδρών: 1976, 1977, 1978, 1980, 1994, 1997, 2002, 2010, 2011.
  • 1 Ευρωλίγκα: 1997.

ΣΤΟ ΒΟΛΛΕΫ Συνολικοί τίτλοι: 42

ΣΤΗ ΥΔΑΤΟΣΦΑΙΡΗΣΗ Συνολικοί τίτλοι: 48

  • 26 Πρωταθλήματα Ελλάδας Ανδρών: 1927, 1933, 1934, 1936, 1947, 1949, 1951, 1952, 1969, 1971, 1992, 1993, 1995, 1996, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011.
  • 14 Κύπελλα Ελλάδας Ανδρών: 1992, 1993, 1997, 1998, 2001, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011.
  • 2 Σούπερ Καπ Ελλάδας Ανδρών: 1997, 1998.
  • 1 Πρωτάθλημα Ευρώπης Ανδρών: 2002.
  • 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης Ανδρών: 2002.
  • 4Πρωταθλήματα Ελλάδας Γυναικών: 1995, 1998, 2009, 2011. --------------------------------------------------------------------------------------------------------
  •                             Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥΜΠΑΣ 
  •  
    Αποτελεί φόβητρο για κάθε παίκτη που πατάει το χορτάρι της χωρίς να φοράει τον τιμημένο δικέφαλο στο στήθος και είναι κατά κοινή ομολογία το κρυφό απωθημένο του κάθε αλλόθρησκου οπαδού , έστω για μια φορά στη ζωή του να κρυφοκοιτάξει και να ζήσει την μαγεία της...Με αφορμή την συμπλήρωση των πενήντα ενός χρόνων της Τούμπας, θα κάνουμε ένα μικρό flashback , μια ιστορική αναδρομή σε στιγμές που σημάδεψαν το γήπεδο που στεγάζεται η ομάδα μας, τον ΝΑΟ στον οποίο έχει έδρα η ανάσα μας...
    Το 1956 κι ενώ αποφασίστηκε η απαλλοτρίωση του γηπέδου στο Συντριβάνι (όπου αργότερα δημιουργήθηκε η Θεολογική Σχολή), ο ΠΑΟΚ βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση για άλλη μια φορά, να ψάχνει για νέο γήπεδο, παρά το γεγονός ότι το είχε επεκτείνει το 1930.
    Ο χώρος που βρέθηκε (Άνω Τούμπα) για την ανέγερση του γηπέδου άνηκε στο Ταμείο Εθνικής Άμυνας. Ο πρόεδρος της επιτροπής για την ανέγερση του γηπέδου Γιώργος Θέμελης (υφυπουργός τότε Εθνικής Άμυνας) παραχώρησε το Μάιο 30 στρέμματα. Με την απόφαση 41/485 της 11ης Μαίου 1957, εκδόθηκε το παραχωρητήριο, και τα 30 στρέμματα της έκτασης πέρασαν στην ιδιοκτησία του ΠΑΟΚ Το αντίτιμο ήταν 1.500.000 δραχμές που έπρεπε να εξοφληθεί σε 20 μήνες.
    Το πρωτοκόλλο παραλαβής έγινε στις 7 Φεβρουαρίου 1958 και το υπέγραψαν από πλευράς ΠΑΟΚ οι Σ. Γεωργιάδης και Β. Σιδηρόπουλος.Με την παραχώρηση - αγορά του οικοπέδου, αρχίζουν οικονομικά προβλήματα για τον ΠΑΟΚ και χρειάζεται η οικονομική αλλά και η εργατική βοήθεια Οι εργασίες δεν μπορούσαν να ξεκινήσουν, καθώς απο τα 6 εκατομμύρια που απαιτούνταν για την έναρξη των εργασιών, το επίσημο κράτος μέσω της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού διέθεσε μόλις 1 εκατομμύριο. Επιπλέον, ο χώρος που είχε βρεθεί δεν ήταν τελείως ελεύθερος, καθώς στην περιοχή υπήρχαν στρατιωτικά toll στα οποία διέμεναν 182 προσφυγικές οικογένειες, την μετεγκατάσταση των οποίων πλήρωσε και πάλι ο ΠΑΟΚ
    Η διοίκηση του Δικεφάλου υποχρεώθηκε να ζητήσει τη συνδρομή των φιλάθλων του ΠΑΟΚ με την έκδοση του Λαχείου "Ανεγέρσεως νέου Σταδίου του ΠΑΟΚ", το οποίο κόστιζε 20 δραχμές, κυκλοφόρησε σε όλη την Ελλάδα και όπως ήταν αναμενόμενο έκανε ...sold out από τον μεγαλειώδη ΛΑΟ του ΠΑΟΚ που διψούσε να δει την λατρεμένη ομάδα- σύμβολο ξανά στεγασμένη .
    Με την αμέριστη συμπαράσταση λοιπόν του ΛΑΟΥ του ΠΑΟΚ ξεκίνησαν οι εργασίες το 1958 και τελικά η αποπεράτωση του γηπέδου έγινε τον Αύγουστο του 1959.
     Η αρχική χωρητικότητα του γηπέδου της Τούμπας ήταν 20 χιλιάδων θέσεων. Η θύρα των επισήμων ονομάστηκε "θύρα των ευεργετών" και ήταν η μοναδική που από τότε ήταν όπως και σήμερα (εκτός από τα πλαστικά καθίσματα), ενώ οι θύρες 3, 4, 5, 6 ήταν μισές απ` ότι σήμερα (το σημερινό διάζωμα κάτω από τις εισόδους). Δεν υπήρχαν οι θύρες 7, 8 και 2, περιμετρικά υπήρχε ένας μεγάλος τοίχος ο οποίος αργότερα γκρεμίστηκε ενώ το γήπεδο από την αρχή είχε χόρτο (μαζί με τη Λεωφόρο ήταν τα μόνα που διέθεταν χλοοτάπητα εκείνη την εποχή)!
    Τα εγκαίνια
    Η 6η Σεπτεμβρίου του 1959 δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Ο κόσμος που ανηφόριζε προς την Τούμπα εκείνο το συννεφιασμένο και μουντό Κυριακάτικο απόγευμα, πολύ πιθανόν να μην είχε συνηδειτοποιήσει ότι γινόταν μάρτυρας σε μια μεγάλη στιγμή της ιστορίας του συλλόγου που λάτρευε. Κι όμως. Τη μέρα εκείνη γινόταν τα επίσημα εγκαίνια του γηπέδου του ΠΑΟΚ H Τούμπα ήταν γεγονός! Το γήπεδο ήταν γεμάτο από 20000 ΠΑΟΚτσήδες. Κοντά στο λαό του ΠΑΟΚ και όλη η "ελίτ" κοινωνία της Θεσσαλονίκης, αλλά και του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
    Αμέσως μετά την κοπή της κορδέλας αποκαλύφθηκε στην είσοδο της θύρας 1, μαρμάρινη πλάκα που έγραφε:
    ΣΤΑΔΙΟΝ ΠΑΟΚ
    ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΘΕΝ ΤΗΝ 6ΗΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1959 ΥΠΟ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΘΕΡΜΟΥ ΦΙΛΑΘΛΟΥ Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΑΝΕΓΕΡΘΕΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΡΩΓΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΠΑΔΩΝ ΠΑΟΚ. ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΩ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ Γ.ΘΕΜΕΛΗ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΟΚΝΟΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΙΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕΝΗΣ ΕΚ ΤΩΝ: (ακολουθούσαν τα ονόματα των 22 μελών της), ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΝ ΤΗΣ ΑΘΛΟΥΜΕΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ. ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΜΗΝΑΣ ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΙΓΛΙΑΝΟΣ

    Στις 5.30 ένα στρατιωτικό αεροπλάνο έριξε στη σέντρα του γηπέδου την μπάλα για το πρώτο εναρκτήριο λάκτισμα. 20 λεπτά αργότερα η Τούμπα ένιωσε τις πρώτες ζητωκραυγές από το πρώτο (και μοναδικό για τον αγώνα εκείνο) γκολ που πέτυχε με δυνατό σουτ ο Κιουρτζής, και έδωσε την πρώτη νίκη στον ΠΑΟΚ με 1-0 σε βάρος της ΑΕΚ. Για την ιστορία, η πρώτη σύνθεση του "Δικεφάλου" μέσα στην Τούμπα ήταν: Πρόγιος, Χασιώτης, Κεμανίδης, Πετρίδης, Χαβανίδης, Γιαννέλος, Λέανδρος, Τσιντόγλου, Κουϊρουκίδης, Κιουρτζής, Νικολαϊδης.
    Το πρώτο επίσημο ματς
    Ο πρώτος επίσημος αγώνας στην Τούμπα έγινε στις 25 Οκτωβρίου του 1959, όταν στα πλαίσια της πρώτης αγωνιστικής του 1ου πρωταθλήματος της νεοσύστατης Α` Εθνικής κατηγορίας, ο ΠΑΟΚ υποδέχτηκε και νίκησε με 3-2 τον Μέγα Αλέξανδρο Κατερίνης . Το σκορ άνοιξε για τον ΠΑΟΚ ο Καραφουλίδης στο 24` πετυχαίνοντας το πρώτο "επίσημο" γκολ στην Τούμπα. Το γκολ εκείνο μάλιστα σημειώθηκε με απ`ευθείας χτύπημα φάουλ με το αριστερό, προς την εστία της θύρας 4.
    Μεγαλώνει και θεριεύει
     Καθ`όλη τη δεκαετία του `60, η Τούμπα ήταν ένα διαρκές εργοτάξιο. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του `60 η χωρητικότητα έφτασε τις 30 χιλιαδες, και στις 19 Μαρτίου του 1967 σε έναν αγώνα με τον Ολυμπιακό (σκορ 2-0) έσπασε για πρώτη φορά το φράγμα των 30 χιλιάδων εισητηρίων ( 31.504).
    Στις αρχές της δεκαετίας του `70 οι απαιτήσεις του ανυπέρβλητου λαού του ΠΑΟΚ αύξησαν την χωρητικότητα στις 45 000 θέσεις! Ήταν το αποκορύφωμα της ΠΑΟΚτσηδικης θέλησης, που κάτω από τεράστιες αντιξοότητες ξεκίνησε περίπου 10 χρόνια νωρίτερα την προσπάθεια για το μεγάλο όραμα.
    Παράλληλα με την επέκταση των κερκίδων, δημιουργήθηκαν κι άλλοι χώροι για αξιοποίηση των εγκαταστάσεων, με σπουδαιότερη την κατασκευή γυμναστηρίου κάτω από την θύρα 3. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο δημιουργήθηκε κουλουάρ στίβου και γήπεδο μπάσκετ μπροστά από την θύρα 4 . Μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της Τούμπας ήταν η τοποθέτηση προβολέων, για την δυνατότητα διεξαγωγής νυχτερινών αγώνων. `Ηταν στις 20 Μαίου του 1970, όταν μάλιστα για τον πρώτο νυκχερινό του αγώνα, ο ΠΑΟΚ προσκάλεσε τη Μίλαν, η οποία ήταν η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης (κάτοχος του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από το 1969 αλλά και του Διηπειρωτικού). Ο αγώνας, για την ιστορία, έληξε ισόπαλος 0-0.
    Τα Ρεκόρ εισιτηρίων στην Τούμπα
    Για το πρωτάθλημα της Α` Εθνικής:19/12/1976: ΠΑΟΚ - ΑΕΚ 0-0 ( 45.252)
    Για το Κύπελλο Ελλάδος:9/2/1977: ΠΑΟΚ - ΑΕΚ 2-1 (44.045)
    Για τα Κύπελλα Ευρώπης:16/9/1975: ΠΑΟΚ - Μπαρτσελόνα 1-0 (45.200)
    Σε Φιλικό Αγώνα:3/9/1971: ΠΑΟΚ - Ουνιβερσιτάτε Κατόλικα (Χιλής) 4-0 (38.013)
    Ρεκόρ Εισπράξεων:16/9/1997: ΠΑΟΚ - Αρσεναλ 1-0 (136.544.000 δρχ.)
    Η χωρητικότητα
     Η χωρητικότητα της Τούμπας ήταν για πολλά χρόνια πάνω από 40.000. Το 1998 τοποθετήθηκαν καθίσματα σε όλες τις κερκίδες, μειώνοντας τη χωρητικότητα σε 32.000, ενώ η καθιέρωση ζωνών ασφαλείας το 2000 τη μείωσε περαιτέρω στις 28.701
    Στο χορτάρι της Τούμπας
    Μπαρτσελόνα, Μίλαν, Μπάγερν Μονάχου, Νάπολι, Ερυθρός Αστέρας, Άρσεναλ, Ατλέτικο Μαδρίτης, Παρί Σαιν Ζερμαίν, Δυναμό Κιέβου, Άιντραχτ Φρανκφούρτης, Μαλίν, Ραπίντ Βιέννης, Λέγκια, Βερόνα, Λυών, Σεβίλλη, Άγιαξ, Φενέρ Μπαχτσέ, ΤΣΣΚΑ Μόσχας είναι μερικές από τις ομάδες που αγωνίστηκαν με τον ΠΑΟΚ μας στην Τούμπα σε επίσημους αγώνες, ενώ από τα φιλικά ματς ξεχωρίζουν αυτά με Αγιαξ, Παρτιζαν, Ιπσουιτς, Τορπεντο Μοσχας και Νασιοναλ Μοντεβιδεο.
    --------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΕΣΤ: ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΤΟΜΟΣ

Στις 22 Μαϊου 1946, γεννήθηκε ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του αθλήματος, ο Τζορτζ Μπεστ.
Οι εικόνες του Τζορτζ Μπεστ που μπορεί να ανακαλέσει ένας φίλος του ποδοσφαίρου είναι τόσες πολλές που χάνονται μέσα στα χρόνια και στις δεκαετίες που πέρασαν από την πρώτη ημέρα που φόρεσε τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πολλοί θυμούνται το πρώτο του παιχνίδι, άλλοι θυμούνται την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, την μάχη του με τον αλκοολισμό (σ.σ. αν και ποτέ ο ίδιος δεν ισχυρίστηκε πως πολεμάει το ποτό), κάποιοι ίσως θυμούνται μονάχα τον θάνατό του και μερικά στοιχεία που διάβασαν μεγαλώνοντας.
Αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό όλων όμως, είναι το πανό που υψώθηκε στο σπίτι του Ιρλανδού «θρύλου» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, την ημέρα της κηδείας του. Ένα πανό που μπορεί να μην κρύβει ποδοσφαιρικές αλήθειες, μπορεί να «προσβάλει» δυο τοτέμ του αθλήματος, όμως είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς την επιρροή που είχε στο άθλημα ο συγκεκριμένος άνθρωπος.
Το περίφημο πανό, περί ου ο λόγος, έγραφε: «Maradona good, Pele better, George Best». Σε έξι λέξεις, μια ομάδα φίλων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και του «wee Georgie» όπως τον αποκαλούσαν, κατάφερε να συγκεντρώσει όλο το ποδοσφαιρικό μεγαλείο και την ευφυία του τεράστιου αυτού ποδοσφαιριστή. Διότι μπορεί να μην ήταν καλύτερος του Πελέ ή του Μαραντόνα, είναι όμως μέχρι και τις μέρες μας ο μοναδικός Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής που μπορεί να «σπάσει» τον ποδοσφαιρικό... δικομματισμό και με αξιώσεις να συγκριθεί με τους δυο μεγάλους.
Ντεμπούτο και... ρεζέρβες
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1963 ο 17χρονος «μαλλιάς» από τη Βόρεια Ιρλανδία έκανε το ντεμπούτο του στην First Division, ξεκινώντας ως βασικός στον αγώνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Γουέστ Μπρομ. Οι «κόκκινοι διάβολοι» νίκησαν 1-0 και από την επόμενη μέρα κιόλας ο Μπεστ επέστρεψε στις ρεζέρβες της Γιουνάιτεντ, όπου έμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του ’63.
Τότε, στις 28 Δεκεμβρίου, έπαιξε για δεύτερη φορά με την πρώτη ομάδα των «κόκκινων διαβόλων» στη νίκη με 5-1 επί της Μπέρνλι. Ο «θρύλος» Ματ Μπάσμπι τον δοκίμαζε ξανά και αυτή τη φορά ο Μπεστ τον έπεισε για τα καλά ότι μπορεί να γίνει ένας μεγάλος ηγέτης.
Έμεινε στην πρώτη ομάδα και το τέλος της σεζόν 1963-64 τον βρήκε να έχει πραγματοποιήσει 26 συμμετοχές, πετυχαίνοντας έξι γκολ με τη φανέλα της Γιουνάιτεντ. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία έκανε τα... βρεφικά του βήματα προς την κορυφή του πλανήτη.
Πάνω από όλα όμως, αυτό που είχε σημασία, το... σενάριο πάνω στο οποίο ξετυλίχτηκε το κουβάρι της καριέρας του Μπεστ, ήταν ένα: ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής έμελλε να συγκεντρώσει πάνω του όλες (σ.σ. και όταν λέμε όλες, εννοούμε ΟΛΕΣ) τις ελπίδες των απανταχού Μανκούνιανς για την επιστροφή της ομάδας στην κορυφή της Αγγλίας και της Ευρώπης, μετά την φρικτή τραγωδία του Μονάχου.
Ο «δάσκαλος» Μπάσμπι
Για το αν ο προπονητής της Γιουνάιτεντ έπαιξε ρόλο στην εξέλιξη του Μπεστ, δεν τίθεται καν ερώτημα. Με τον «δάσκαλο» σερ Ματ Μπάσμπι στον πάγκο, ο Ιρλανδός σταρ δεν έκανε απλώς βήματα προόδου, αλλά άλματα! Ο... καλλιτεχνικός τρόπος με τον οποίο χειριζόταν τη μπάλα και κινούταν στο γήπεδο, έβρισκε απέναντί του το σκληρό παιχνίδι των Άγγλων αμυντικών οι οποίοι έμοιαζαν διατεθειμένοι να του... κόψουν τη μπάλα, προκειμένου να διασυθούν από ένα 19χρονο αγόρι. Ο Μπάσμπι είχε την απάντηση στο... τσεπάκι του όταν ρωτήθηκε για το αν φοβάται με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι τον παίκτη: «Δεν υπάρχει καμία προπόνηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από την ημέρα που ο Μπεστ έγινε μέλος της ομάδας, που να μην αποχωρεί από το προπονητικό κέντρο γεμάτος μελανιές και γρατζουνιές. Φροντίζουμε εσωτερικά, μέσω των έμπειρων συμπαικτών του, να μάθει να αντέχει στο σκληρό στιλ ποδοσφαίρου της Αγγλίας».
Όπερ και εγένετο. Εκτός από χορευτής του χορταριού και γητευτής της στρογγυλής θεάς, ο Μπεστ εξελίχθηκε σε ένα πραγματικό «τανκ» το οποίο κυριαρχούσε στους αιθέρες σε κάθε ευκαιρία, σκοράροντας με τρομερό ρυθμό τόσο με τη μπάλα χαμηλά όσο και με κεφαλιές.
Ο Μάρτιος του ‘66
Πολλοί αμφιβάλλουν για το ποιά είναι πραγματικά η στιγμή που ο Μπεστ έκανε το μεγάλο «μπαμ». Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένας παίκτης εκτοξεύει την φήμη του και καθιερώνεται στον ποδοσφαιρικό χάρτη, όταν φεύγει από την χώρα που αγωνίζεται και παίζει σε αγώνα διασυλλογικής διοργάνωσης.
Ο Μάρτιος του 1966 και συγκεκριμένα η 9η Μαρτίου, ήταν η μέρα της... κρίσης. Στον προημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βρήκε μπροστά της την πανίσχυρη Μπενφίκα. Οι δυο ομάδες, με τον Εουσέμπιο να δεσπόζει στην γραμμή «πυρός» των «αετών» της Λισσαβόνας, συγκρούστηκαν στα προημιτελικά και στο πρώτο ματς στο «Ολντ Τράφορντ» η Γιουνάιτεντ νίκησε 3-2 και πήρε βραχύ προβάδισμα για πρόκριση.
Ο επαναληπτικός στη Λισσαβόνα ήταν τελείως διαφορετικός από το αναμενόμενο, με τον Μπεστ να μπαίνει... φουριόζος στο ματς και να δείχνει ποιος είναι το αφεντικό. Με δυο γκολ στο έκτο και στο 13ο λεπτό, ο νεαρός χαφ άνοιξε το δρόμο για μια ιστορική και επική νίκη των «κόκκινων διαβόλων» με 5-1 που τους χάρισε μια θέση στην τετράδα. Ένας μεγάλος ηγέτης, ένας τσαμπουκαλής ποδοσφαιριστής που δεν υπολόγιζε αντιπάλους και έδρες, είχε γεννηθεί ήδη.
Το πρώτο Ευρωπαϊκό
Η σεζόν 1966-67 πέρασε με πλήρη επιτυχία, με τη Γιουνάιτεντ να κατακτά το Πρωτάθλημα και τον Μπεστ να μαγεύει στα γήπεδα της Αγγλίας, σκοράροντας 10 φορές σε 45 αγώνες. Η σιγουριά του για την ομάδα και η ηγετική φύση του είχαν αρχίσει ήδη να... ξεχειλίζουν, με τον... χορευτή των «κόκκινων διαβόλων» να δηλώνει: «Αν το Πρωτάθλημα κρινόταν μόνο στα εντός έδρας ματς, θα το κατακτούσαμε κάθε χρονιά χωρίς αντίπαλο. Φέτος η διαφορά έγινε στα εκτός έδρας παιχνίδια».
Την αμέσως επόμενη χρονιά τα πράγματα δεν ήταν αντίστοιχα εντός συνόρων, αφού η μισητή συμπολίτισσα Σίτι πήρε το Πρωτάθλημα. Αυτό που πραγματικά «έκαιγε» τους Μανκούνιανς όμως ήταν μια διάκριση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και ακριβώς αυτό συνέβη, με την υπογραφή του Μπεστ να μπαίνει φαρδιά πλατιά στο πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης στην ιστορία του συλλόγου.
«Καθαρίζοντας» τις Σεράγεβο και Γκόρνικ Ζάμπρζε στους δυο πρώτους γύρους, η Γιουνάιτεντ βρέθηκε στα ημιτελικά απέναντι στην τεράστια Ρεάλ Μαδρίτης. Το τέρμα του Μπεστ στο πρώτο ματς του «Ολντ Τράφορντ» έμελλε να δώσει την πρόκριση στην ομάδα, αφού στον επαναληπτικό του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» το τελικό 3-3 χάρη σε μια επική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο, διαμόρφωσε το τελικό 4-3 υπέρ της ομάδας του Ματ Μπάσμπι. Το τρίτο γκολ της Γιουνάιτεντ «φτιάχτηκε» από τον Μπεστ και το πέτυχε ο Μπιλ Φουλκς.
Ο μεγάλος τελικός ήταν με αντίπαλο την Μπενφίκα του Εουσέμπιο, απέναντι στην οποία ο Μπεστ είχε κάνει το πρώτο μεγάλο ευρωπαϊκό παιχνίδι της καριέρας του. Αυτό ακριβώς έπραξε και στον τελικό του Λονδίνου στο «Γουέμπλεϊ». Τα γκολ των Τσάρλτον (53’) και Γκράτσα (75’) έστειλαν το παιχνίδι στην παράταση. Χρειάστηκε να περάσουν μόλις τρία λεπτά ώστε ο Βορειοϊρλανδός να βάλει ξανά το... χεράκι του, καθώς στο 93’ έδωσε προβάδισμα στην ομάδα του και ένα λεπτό αργότερα το τέρμα του Μπράιαν Κιντ έκανε το 3-1. Ο Τσάρλτον με το δεύτερο γκολ του στον τελικό, στο 99ο λεπτό, διαμόρφωσε το τελικό και επιβλητικό 4-1, με τη Γιουνάιτεντ να πανηγύριζει το πρώτο από τα τρία Ευρωπαϊκά της ιστορίας της.
Το τέλος του 1968 τον βρήκε στην κορυφή του κόσμου, καθώς τιμήθηκε με τη «Χρυσή Μπάλα» και έγινε ο πρώτος Βορειοϊρλανδός που κατακτά το συγκεκριμένο βραβείο. Σε ηλικία μόλις 22 ετών είχε ήδη στο παλμαρέ του το Πρωτάθλημα Αγγλίας, το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης και τη Χρυσή Μπάλα.
Η αρχή της πτώσης
Αμέσως μετά το τέλος της τεράστιας επιτυχίας του ’68 με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού, ξεκίνησε η κατάρρευση μιας λαμπρής καριέρας. Ο άνθρωπος που κράτησε όρθια μια ομάδα χτυπημένη από μια από τις πιο θλιβερές τραγωδίες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, άρχισε να... λυγίζει. Αντίπαλός του, κάτι το οποίο ο ίδιος ποτέ δεν αποδέχθηκε, το ποτό.
Ο λόγος που... χάλασε το δικό του συκώτι και αυτό που του πρόσφερε η γυναίκα του, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή, ήταν η αιτία που ο εντυπωσιακότερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 ετών, είδε την καριέρα του να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.
Η παραίτηση του Ματ Μπάσμπι οδήγησε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε ένα χάος που παρόμοιό του ελάχιστες ομάδες αυτού του βεληνεκούς έχουν ζήσει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Η... αγία τριάδα Μπεστ, Τσάρλτον, Λο συνέχισε να βρίσκεται στην ομάδα και να μεγαλουργεί, όμως ο «δάσκαλος» είχε αποχωρήσει και οι «κόκκινοι διάβολοι» βολόδερναν στη μέση της βαθμολογίας. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα του Μπεστ για εκείνη την περίοδο: «Ένιωθα πολλές φορές ότι ολόκληρη η ομάδα βρισκόταν στις πλάτες μου και έπρεπε να την κουβαλήσω μόνος μου».
Μεταξύ ποτού, γυναικών και μπάλας
Η επιστροφή του Μπάσμπι τον Δεκέμβριο του ’70 επανέφερε την ηρεμία στις τάξεις της ομάδας, όχι όμως και στη ζωή του Μπεστ ο οποίος εξελισσόταν σε έναν celebrity της νύχτας και θεωρούταν πλέον ένας από τους μεγαλύτερους «γυναικάδες» της εποχής.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι τιμωρήθηκε από την ίδια τη Γιουνάιτεντ για δυο εβδομάδες, επειδή έχασε το τρένο για το «Στάμφορντ Μπριτζ», έχοντας περάσει την προηγούμενη νύχτα με την ηθοποιό Σινίντ Κιούζακ.
Κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στο χορτάρι του «Ολντ Τράφορντ» φρόντιζε να... ζαλίζει τους αντιπάλους του, σημειώνοντας γκολ σπάνιας ομορφιάς όπως το τέρμα στο ματς με την Σέφιλντ Γιουνάιτεντ τη σεζόν 1970-71 όταν «άδειασε» τέσσερις αμυντικούς και έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Εκτός γηπέδου, η ζωή του γινόταν όλο και πιο επεισοδιακή. Η αποβολή του στο ματς με την Τσέλσι συνοδεύθηκε από απειλές για τη ζωή του, με τον Μπεστ να απουσιάζει από τις προπονήσεις για μια ολόκληρη εβδομάδας τον Γενάρη του ’71, καλοπερνώντας με την Μις Μεγάλη Βρετανία, Κάρολιν Μουρ!
Το τέλος της σεζόν τον βρήκε στην κορυφή των σκόρερ της ομάδας για έκτη συνεχόμενη χρονιά και η... ψυχρολουσία που προκλήθηκε με την ανακοίνωσή του πως σταματάει το ποδόσφαιρο, ήταν μόνο η αρχή ενός... παράλογου θεάτρου.
Παρουσιάστηκε κανονικά στην καλοκαιρινή προετοιμασία της ομάδας και συνέχισε να αγωνίζεται, ανήκε πλέον στην... κλίκα των παλιών και αρνούταν να μιλήσει με οποιονδήποτε νεότερο παίκτη, ενώ τον Δεκέμβρη του 1971 εξαφανίστηκε για πολλές μέρες, γυρίζοντας από πάρτι σε πάρτι στα κλαμπ του Λονδίνου!
Τιμωρήθηκε από την ομάδα, του επιβλήθηκε πρόστιμο και μπήκε στην λίστα των παικτών προς  πώληση ενάντι του... συμβολικού ποσού των 300.000 λιρών. Η αποχώρηση του Ο’ Φάρελ οδήγησε τον Μπεστ στο να ανακοινώσει για δεύτερη φορά σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους, την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο. Επέστρεψε, φυσικά, στις 27 Απριλίου και συνέχισε να προπονείται και να παίζει.
Το τελευταίο αντίο
Την 1η Ιανουαρίου του 1974, στην αγωνιστική της «Boxing Day», ο Μπεστ έπαιξε για τελευταία φορά με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον αγώνα με την ΚΠΡ στο «Λόφτους Ρόουντ» με τους «κόκκινους διάβολους» να χάνουν 3-0. Δεν παρουσιάστηκε στην προπόνηση για τις τρεις επόμενες μέρες και τέθηκε εκτός ομάδας από τον Τόμι Ντόχερτι, παρότι ο ίδιος ισχυριζόταν ότι ο Ντόχερτι τον μισούσε. Λίγες μέρες αργότερα συνελήφθη με την κατηγορία της κλοπής του διαβατηρίου, της γούνας και του μπλοκ επιταγών της Αμερικανίδας ηθοποιού, Μάρτζορι Γουάλας. Αθώωθηκε και οι κατηγορίες αποσύρθηκαν. Στο τέλος της σεζόν 1973-74 η Γιουνάιτεντ έγραψε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της, καθώς υποβιβάστηκε στην Second Division.
Τα χρόνια που ακολούθησαν είδαν τον Μπεστ να... βολοδέρνει σε Νότιο Αφρική, Ιρλανδία, ΗΠΑ, Σκοτία και Αυστραλία, προσπαθώντας να βρει τη... σπίθα που είχε χάσει η καριέρα του. Μάταια.
Η εθνική Β. Ιρλανδίας και η... ποδιά στον Κρόιφ!
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Μπεστ αγωνίστηκε με τα χρώματα της Β. Ιρλανδίας 37 φορές και πέτυχε εννέα τέρματα. Με τη φανέλα της πατρίδας του σημείωσε ένα από τα διασημότερα γκολ στην ιστορία, απέναντι στην Αγγλία στο Μπέλφαστ, όταν κατάφερε να εμποδίσει τον τερματοφύλακα Γκόρντον Μπανκς από το να διώξει τη μπάλα και στη συνέχεια με κεφαλιά έστειλε τη στρογγυλή θεά στα δίχτυα των Άγγλων.
Η σπιρτάδα και η πονηριά του, σε συνδυασμό με την απίστευτη ανάγκη που είχε να αποδεικνύει πως είναι ο καλύτερος όλων ωστόσο, φάνηκαν στον αγώνα για τα προκριματικά του Μουντιάλ του ’78 με αντίπαλο την Ολλανδία του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ. Στο πέμπτο λεπτό του αγώνα με το σκορ στο 0-0 ο Μπεστ βρέθηκε στην αριστερή πτέρυγα της Β. Ιρλανδίας. Όπως ήταν... αναμενόμενο από έναν άνθρωπο που το μυαλό του έτρεχε με διαφορετικό τρόπο από αυτό πολλών ποδοσφαιριστών που έχει δει η ανθρωπότητα, δεν κατευθύνθηκε προς την αντίπαλη εστία. Σύγκλινε προς τη μεσαία γραμμή, πέρασε τρεις Ολλανδούς και έφτασε στον Κρόιφ ο οποίος βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του γηπέδου!
Μοναδικός του στόχος; Να... ντροπιάσει τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της εποχής, κάτι το οποίο κατάφερε, περνώντας τη μπάλα κάτω από τα πόδια του Γιόχαν Κρόιφ.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο Μπεστ πολέμησε με τα προβλήματα τα οποία είχε προκαλέσει ο αλκοολισμός στον οργανισμό του. Στην ουσία, ο πόλεμος ήταν μεταξύ των υπόλοιπων οργάνων του πλην του εγκεφάλου και του αλκοόλ, μιας και ο ίδιος δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να πίνει από την ημέρα που ερωτεύθηκε το ποτό. Κάθε του κουβέντα γύρω από το ζήτημα, έμοιαζε να «επισφραγίζει» το μοναδικό δεδομένο της ζωής του: θα πέθαινε εξαιτίας του αλκοόλ και το γνώριζε, όμως δεν ήθελε να κάνει τίποτα για αυτό, μιας και το απολάμβανε περισσότερο.
Η ιστορική ατάκα του σχετικά με τον αλκοολισμό, μνημονεύεται μέχρι τις μέρες μας, ιδιαίτερα από φανατικούς καπνιστές: «Το 1969 παράτησα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου». Τόσο άντεχε μακριά από το ποτό και στα 59 του άφησε την τελευταία του πνοή, βυθίζοντας σε οριστικό πένθος μια τεράστια μερίδα ανθρώπων που θαύμασαν τα κατορθώματά του, απογοητεύτηκαν με την πορεία της καριέρας του αλλά τον κράτησαν όλοι χαραγμένο στη μνήμη τους, μεταλαμπαδεύοντας την γνώστη της ύπαρξής τους στις επόμενες γενιές, όπως έπραξαν αυτοί που έζησαν τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Κρόιφ, την Μπεκενμπάουερ, τον Ζιντάν και όπως θα πράξουν σε μερικά χρόνια όσοι ζουν αυτή τη στιγμή τον Λιονέλ Μέσι.
Ο Μπεστ ήταν αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν «once in a lifetime». Μια προσωπικότητα τόσο εκρηκτική, επιβλητική και μεγάλη που δεν μπορούσαν να περιορίσουν οι τέσσερις γραμμές του γηπέδου, ο τεράστιος Ματ Μπάσμπι, οι εκατομμύρια οπαδοί της Γιουνάιτεντ, το αγαπημένο του ουίσκι, οι γυναίκες, ούτε καν η μπάλα. Ένας ποδοσφαιριστής-μοντέλο, «γυναικάς» της εποχής από τους λίγους, ο οποίος μπορεί να συγκριθεί μονάχα με ένα αστέρι που πέφτει σε νυχτερινό ουρανό: λαμπρός και εντυπωσιακός, αξέχαστος, αλλά σύντομος.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                                 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
 
Το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» κατασκευάστηκε το 1895, ως ποδηλατοδρόµιο προκειµένου να χρησιµοποιηθεί στους Ολυµπιακούς Αγώνες του 1896. Παραχωρήθηκε ως δωρεά στην Επιτροπή Ολυµπιακών Αγώνων από την εταιρεία σιδηροδρόµων (ιδιοκτήτης του οικοπέδου). Το ποδηλατοδρόµιο άρχισε να χρησιµοποιείται και ως ποδοσφαιρικό γήπεδο τη δεκαετία του 1920, όπου µετά από 40 έτη, το 1960 δηλαδή, ανακαινίστηκε πλήρως και µεταµορφώθηκε σε στάδιο (γήπεδο και στίβος). Από τότε άλλαξε και η ονοµασία του, σε «Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης» προς τιµήν του µεγάλου Έλληνα αγωνιστή, Γεωργίου Καραϊσκάκη που σκοτώθηκε πλησίον του γηπέδου κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Δείτε το σχετικο video.
 Στο Στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης» διεξήχθησαν αγώνες του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήµατος Στίβου (1969), τελικοί του Κυπέλλου Ελλάδος και του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης (1971), μεταξύ της Τσέλσι και της Ρεάλ Μαδρίτης, έχουν αγωνισθεί οι οµάδες της Προοδευτικής και του Εθνικού, αγωνίστηκε ο Παναθηναϊκός το 1971, στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου με αντίπαλο την Νάσιοναλ Μοντεβιδέο, ενώ η ιστορία του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ γράφτηκε και εξακολουθεί να γράφεται στο συνυφασµένο µε τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».
Το νέο στάδιο Καραϊσκάκη, άρχισε να κατασκευάζεται τον Ιούνιο του 2003 και παραδόθηκε την 30η του ίδιου μήνα το 2004, στο διάστημα ρεκόρ των 14 μηνών (428 ημέρες) από την έναρξη κατεδάφισης του προγενέστερου (είχε ολοκληρωθεί στις 31 Μαΐου 2003 παρουσία 5.000 φίλων του Ολυμπιακού). Χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ως τόπος διεξαγωγής αναμετρήσεων στα πλαίσια του ποδοσφαιρικού τουρνουά. Δείτε το σχετικό video .
Στο στάδιο επίσης πραγματοποιήθηκαν σημαντικά μουσικά δρώμενα, όπως η συναυλία των Evanescence και το φεστιβάλ που διοργάνωσαν οι Scorpions για πρώτη φορά, το καλοκαίρι του 2012.