Μέχρι τον Νοέμβριο ο Καλάθης ήταν μεταξύ των κορυφαίων παικτών στη Euroleague. Σχεδόν διψήφιος σε κάθε ματς (σε πόντους και ασίστ) και πλησιάζοντας πολλές φορές ακόμα και το triple double, έκανε όλη την Ευρώπη να παραμιλάει με τα κατορθώματά του. Η έλευση του Τζέιμς όμως και η επάνοδός του στην ομάδα (μετά τον τραυματισμό του στη αρχή της σεζόν), σηματοδότησαν μία μακρά περίοδο ντεφορμαρίσματος του Νικ, απ’ την οποία για μεγάλο διάστημα, δεν κατάφερνε να ξεφύγει.
Έχει ειπωθεί από πολλούς κι ενδεχομένως να έχει μια δόση αλήθειας, ότι ο Τζέιμς δεν ευνοεί το παιχνίδι του Καλάθη. Ο Αμερικανός είναι ένας παίκτης που αρέσκεται στο να κρατάει πολύ ώρα τη μπάλα στα χέρια του, «άναρχος» σε μεγάλο βαθμό και με την ικανότητα να δημιουργεί ιδανικά για τον εαυτό του. Ο Καλάθης όμως είναι ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή γκαρντ που αποκτά ρυθμό μέσα απ’ την οργάνωση (με εκπληκτική έφεση στο pick n roll) και που θέλει να προωθεί γρήγορα το παιχνίδι στην αντίπαλη μπασκέτα. Όπως δεν είναι τυχαίο λοιπόν, το γεγονός πως ο ομογενής περιφερειακός άρχισε να μην παίζει καλά, με τον δυναμικό ερχομό του Τζέιμς στο ροτέισον, έτσι μπορεί να μην τυχαίο, το γεγονός πως απόντος του Αμερικανού, ο Καλάθης έκανε απέναντι στην ΑΕΚ ρεκόρ καριέρας, σημειώνοντας 26 πόντους. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τίποτα. Στο πρώτο, για παράδειγμα, ματς με την Ένωση, όπου ο Νικ είχε κάνει ξανά ατομικό ρεκόρ (με 23 πόντους τότε), ο Τζέιμς έπαιξε αρκετά, μετρώντας 12 πόντους. Το θέμα είναι ότι ο Καλάθης μοιάζει πιο απελευθερωμένος, όταν το «πράσινο» παιχνίδι δεν χαρακτηρίζεται αποκλειστικά από την «αναρχία» του Μάικ Τζέιμς. Φυσικά αυτή η «τρέλα» του Αμερικανού, έχει δώσει στον Παναθηναϊκό αρκετά ματς φέτος. Και μάλιστα πολλά απ’ αυτά, στην κόψη του ξυραφιού!
Πηγή: olaprasina.gr
