Το πρωί της 28ης Σεπτεμβρίου του 2000, συνέβη κάτι αξιομνημόνευτο. Οι
φίλαθλοι ανά την υφήλιο έτριβαν τα μάτια τους βλέποντας έναν άγνωστο
Έλληνα, τον Κώστα Κεντέρη, να σπάει πλάκα με τους αντιπάλους του στον
τελικό των 200 μέτρων, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Η εποχή των
παχιών αγελάδων για τον ελληνικό αθλητισμό, πλησίαζε στην κορύφωσή του. Ο
Μυτιληνιός σπρίντερ είχε αφήσει πίσω του επτά μαύρους αθλητές και πολλά
(αθώα, είναι η αλήθεια) ανέκδοτα είχαν κυκλοφορήσει τότε. Ουδείς είχε
υποψιαστεί την κατάληξη αυτής της ιστορίας. Ο Κεντέρης είχε τερματίσει
πρώτος με χρόνο 20.09. Αν είχε αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες της
Αθήνας, θα έσπαγε τα χρονόμετρα με 19.50, αφού τέτοια επίδοση σημείωνε
στις προπονήσεις του. Η ανάμνηση εκείνης της στιγμής γεννά μία
γλυκόπικρη μελαγχολία. Ήταν η εποχή που η ελληνική κοινωνία είχε και τον
χρόνο και το κουράγιο για να ασχοληθεί με τους ήρωές της, παντοτινούς ή
εφήμερους. Πριν από λίγες εβδομάδες, σχεδόν ουδείς καταπιάστηκε με τους
Αγώνες του Λονδίνου. Οι αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν η
εποχή Κεντέρη, που ξεκίνησε στη χαραυγή της νέας χιλιετίας στο Σίδνεϊ
και έληξε άδοξα το 2004 στην Αθήνα, με ενδιάμεσους σταθμούς το Έντμοντον
και το Μόναχο.
Πηγή: thesporters.com
